van 
Traumaverwerking
Laat me niet alleen
Grote donkere ogen kijken mij aan. Een blik die mij tot in mijn diepste vezel raakt. Onverdraagbaar zie ik haar lijden. De angst het nooit meer anders wordt. Haar angst gevangen te blijven in de pijn die verlamt uit het verleden. Haar roep; laat me niet alleen..
Traumaverwerking
Afdalen naar de plek waar alles begon. De plek waar je eigenlijk het liefst nooit meer wil zijn. Waar je al jaren voor probeert te vluchten. Niet terug naar die gebeurtenissen die alles kleurde. Die maakte je ontwikkeling stopte. Je verstijfde en verstilde. Die maakte je niemand meer mocht zijn. Haar donkere ogen kijken me aan. Haar angst door wat er met haar gebeurd zie ik in haar ogen. De blik die maakt ik weg wil kijken. Liever niet wil zien wat zij bedoeld. Al voel ik haar pijn. Ben ik in de wetenschap van wat haar overkwam. Haar zoeken naar een arm om haar heen. Haar zoeken naar troost en aandacht. Haar zoeken naar warmte en de hoop ze eindelijk mag ontdooien. Nooit meer hoeft te bevriezen voor haar pijn. En daar sta ik. Oog in oog met iets wat niet te verdragen is. Wat te pijnlijk is om aan te kijken. Mijn eigen pijn, angst en verdriet, ik zie het in haar ogen.
Een ui in tien jaar therapie gepeld. De kern ligt nu open. Zichtbaar wordt wat de schade werkelijk is. Nu word ook ik stil. Mijn verstandelijk kunnen beredeneren stopt. Niet te bevatten. En dan kom ik in tot nu toe het moeilijkste moment van mijn leven. Voelen, bevatten en aanvaarden wat de schade is. De afweer is verdwenen. Alsof ik op de begravenis van mijn eigen jeugd en alles wat daarin belangrijk was sta. Niet meer vluchten, bevriezen of vechten. Er zijn in al die onwetendheid en pijn. Ik voel de hand van iemand die naast me staat en er in dit alles voor me is. Mij vasthoud en opvangt, letterlijk zorgt ik niet val. Mag blijven staan in die armen. Die me helpt te verbinden met mijn eigen pijn, met kracht. en vandaaruit met mijzelf. Die mij opvangt en tegenhoud. Die mij aanmoedigd te kijken naar wat ik in die donkere angstige ogen zie. De wond gaat open de troep stroomt er langzaam uit. In de hoop de ontsteking stopt. In de hoop het leven daardoor ooit lichter en leuker mag gaan worden.
Maar wat als die mens die naast je staat toch plotseling weg valt om wat voor reden dan ook. Wat dan? De afhankelijkheid van voor in mijn geval mijn therapeut. Die op het moment van het openen van de wond plotseling uit valt. En jah ik voel dat ik weer in dat diepe gat val. De eenzaamheid van toen die ik wederom o zo voel. De angst dit gevecht helemaal alleen te moeten strijden. Het gevoel ik wederom niet blijf staan net als toen ik nog zo klein was. Vlucht, bevries maar nu ook vecht. Wil niet nog een keer uit gaan in die diepte. Wil niet nogmaals mijzelf verliezen en wederom nog meer bevriezen dan ik al doe. Wil verbonden blijven al doet het pijn dit nu wel heel moeizaam gaat. Ik extra geraakt word door die hele diepe scherpe pijn die een openwond teweeg brengt.
Hulpverleners let als je blieft op! Wees voorzichtig met de kwetsbare en vaak te afhankelijke posities die patienten kunnen hebben in soortgelijke processen als dat van mij nu! Wees zorgvuldig! Creëer de veiligheid en een vangnet om te voorkomen de geschiedenis zich herhaalt voor de o zo kwetsbare mensen in deze fase van traumaverwerking!
Wat is het nu donker en wat doet het veel pijn. Wat is het eng en toch weer eenzaam. Al is het fijn te voelen ik nu wel het vermogen heb te vechten! Dat wat ik toen nog niet had! En nog niet kon. En ik het doordat mijn naasten er zijn niet helemaal alleen hoeft te doen. Al voelt het soms zo. Ben nu zo hard op zoek naar bescherming voor die kille harde wind van angst en machteloosheid... Die mijn 'zijn' deels omver blaast. Al voel ik ergens heel ver weg iets wat ik kwijt geraakt was. De bescherming in mijzelf, het is er ergens al is het nog heel ver weg...Toch is het er! Misschien wel voor het eerst!
