van Aan De Griffier van de Tweede Kamer,
ter attentie van alle fractievoorzitter van de politieke partijen.
Het is vandaag tien dagen geleden, dat de Heer De Winter (van de Commissie De Winter) bij mij op bezoek kwam. Het is nu pas echt goed tot me doorgedrongen dat ik, met nog een kleine groep mensen, die voor de Tweede Wereldoorlog geboren zijn ECHT DOOR DE POLITIEK ZIJN AFGEDANKT.
Op het moment dat ik een telefonische mededeling kreeg van de secretaresse van de Heer De Winter, dat hij mij persoonlijk op 17 november 2016 zou komen bezoeken, was ik mog vol goede moed, met de gedachte: “nu gaat het goed komen”. Wel wil ik u allen vooraf laten weten dat ik door een aantal lotgenoten gewaarschuwd ben. Een van hen is onze zeer goede vriend, George Berben, die ook al meer dan veertig jaar in strijd is met de overheid mbt hetgeen hem is overkomen in zijn jeugd en verdere leven. Hij wilde graag weten wie zijn vader was, maar kreeg ook ná een civiele procedure vol fouten nul op zijn request. Hij vecht daarnaast ook al jarenlang, via zijn site en een door hem geschreven boek, “kind van de rekening, een verboden bestaan’ voor het onder de aandacht brengen van mishandeling en seksueel misbruik van kinderen. 130.000 kinderen zijn jaarlijks slachtoffer van seksueel misbruik en mishandeling waaronder minimaal een vijftigtal dodelijke slachtoffers. Drie jaar na uitgifte van dit boek heeft alleen de SP, door de betrokkenheid van Mr. Jan de Wit, belangstelling getoond voor zijn boek. Ja, de waarheid doet pijn waarbij het grote gebrek aan betrokkenheid bij mishandeling en seksueel misbruik van kinderen duidelijk naar voren komt, niet alleen binnen de politiek maar ook bij hen die zich daar professioneel mee dienen bezig te houden.
Mijn gesprek met Prof. De Winter, dat ik ondanks alles als positief heb ervaren door zijn luisteren naar mij, nam ruim drie uur in beslag en was voor mij zeer beslist niet gemakkelijk en heel emotioneel. Voor de zoveelste keer je ziel bloot leggen vraagt veel. Het grote verdriet en de herinneringen aan hetgeen ons gezin, mede door de oorlog, is overkomen. Mijn vader, die net voor het uitbreken van de oorlog, weer als zeeman naar zee was gegaan. Hij kwam niet meer terug en liet mijn moeder met vier kinderen achter. De armoede sloeg snel toe. Zonder geld kun je immers niet leven en zeker niet goed voor je kinderen zorgen. De minimale bijdrage die ze van een ondersteunende instantie kreeg, daarvan kon ze ons niet rondkomen.
Wij, mijn oudste en jongste broertje en ik werden door 'Pro Juventute', de voogdijraad, (niet de Duitsers !!!) ondergebracht bij pleeggezinnen. Wat er daar allemaal met ons gebeurd is, kan ik niet allemaal in dit bericht uitleggen. Wel kan ik aangeven dat wij daar zijn mishandeld en seksueel misbruikt door deze zogenaamde 'geweldige opvoeders'.
Mijn oudste broer, geboren in 1930, is op 67-jarige leeftijd door een noodlottig verkeersongeluk met zijn auto in Frankrijk om het leven gekomen. Mijn jongste broertje, geboren in 1937, is na een ellendig leven op 63-jarige leeftijd aan kanker overleden. Mijn laatste broertje, geboren in 1932 is in september 2015 op 83-jarige leeftijd in het verpleegtehuis overleden.
Ik ben nu 81 jaar en leef gelukkig nog. Ik ben weer voor de zoveelste maal afgewezen voor de erkenning en een schadeloosstelling voor hetgeen mij als kind is overkomen mbt mishandeling en seksueel misbruik tijdens mijn jeugd in een pleeggezin.
Ditmaal door de Commissie de Winter omdat deze Commissie géén misdrijven mag behandelen die vóór 1 januari 1945 hebben plaatgevonden. De redenen daarvoor, mij medegedeeld in mijn gesprek met de heer De Winter waren: Voor mij en de nog kleine groep, misschien een vijftigtal mensen, kan niets meer gedaan worden, maar misschien moeten we stellen, wil de Overheid niets meer doen! IN DE JAREN 1940-1945 WAS NIET DE NEDERLANDSE STAAT VERANTWOORDELIJK VOOR ONS, MAAR DE DUITSE BEZETTINGSMACHT.
Wat is dat voor een waanzinnig excuus? Het is gewoon één grote leugen. Daar kan ik geen andere woorden voor vinden. De mensen van “Pro Juventute” waren in principe gewoon verantwoordelijk. Deze kleine groep oorlogs-slachtoffers worden nu door Justitie olv Minister Van der Steur, die al eerder heeft laten weten voet bij stuk te houden mbt de einddatum voor het onderzoek van de Commissie de Winter, dus zo maar afgedankt. Ik kan niet anders dan constateren dat binnen de politieke verhoudingen mbt deze problematiek alle, maar dan ook werkelijk alle menselijkheid, empathie en rechtsgevoel verdwenen is. Deze minister en zijn voorganger Opstelten hadden even zo goed een doodsverklaring voor ons kunnen afgeven omdat we in feite voor de Overheid niet meer bestaan. Er moet ook in uw Kamer, gezien het instemmen met de einddatum waar de Commissie de Winter zich aan te houden heeft, de gedachte zijn opgekomen dat wij oudjes binnen niet al te lange tijd zijn uitgestorven en er weer een periode kan worden afgesloten. De titel van het boek van George Berben met een duidelijk geschreven voorwoord van emeritus adoptie hoogleraar Prof.Dr. René Hoksbergen “kind van de rekening, een verboden bestaan, is ook op ons van toepassing. We zijn allemaal kinderen van de rekening geworden door politiek en maatschappelijk wegkijken!
Hoogachtend,
Margriet Biemans-Sitton
ter attentie van alle fractievoorzitter van de politieke partijen.
Het is vandaag tien dagen geleden, dat de Heer De Winter (van de Commissie De Winter) bij mij op bezoek kwam. Het is nu pas echt goed tot me doorgedrongen dat ik, met nog een kleine groep mensen, die voor de Tweede Wereldoorlog geboren zijn ECHT DOOR DE POLITIEK ZIJN AFGEDANKT.
Op het moment dat ik een telefonische mededeling kreeg van de secretaresse van de Heer De Winter, dat hij mij persoonlijk op 17 november 2016 zou komen bezoeken, was ik mog vol goede moed, met de gedachte: “nu gaat het goed komen”. Wel wil ik u allen vooraf laten weten dat ik door een aantal lotgenoten gewaarschuwd ben. Een van hen is onze zeer goede vriend, George Berben, die ook al meer dan veertig jaar in strijd is met de overheid mbt hetgeen hem is overkomen in zijn jeugd en verdere leven. Hij wilde graag weten wie zijn vader was, maar kreeg ook ná een civiele procedure vol fouten nul op zijn request. Hij vecht daarnaast ook al jarenlang, via zijn site en een door hem geschreven boek, “kind van de rekening, een verboden bestaan’ voor het onder de aandacht brengen van mishandeling en seksueel misbruik van kinderen. 130.000 kinderen zijn jaarlijks slachtoffer van seksueel misbruik en mishandeling waaronder minimaal een vijftigtal dodelijke slachtoffers. Drie jaar na uitgifte van dit boek heeft alleen de SP, door de betrokkenheid van Mr. Jan de Wit, belangstelling getoond voor zijn boek. Ja, de waarheid doet pijn waarbij het grote gebrek aan betrokkenheid bij mishandeling en seksueel misbruik van kinderen duidelijk naar voren komt, niet alleen binnen de politiek maar ook bij hen die zich daar professioneel mee dienen bezig te houden.
Mijn gesprek met Prof. De Winter, dat ik ondanks alles als positief heb ervaren door zijn luisteren naar mij, nam ruim drie uur in beslag en was voor mij zeer beslist niet gemakkelijk en heel emotioneel. Voor de zoveelste keer je ziel bloot leggen vraagt veel. Het grote verdriet en de herinneringen aan hetgeen ons gezin, mede door de oorlog, is overkomen. Mijn vader, die net voor het uitbreken van de oorlog, weer als zeeman naar zee was gegaan. Hij kwam niet meer terug en liet mijn moeder met vier kinderen achter. De armoede sloeg snel toe. Zonder geld kun je immers niet leven en zeker niet goed voor je kinderen zorgen. De minimale bijdrage die ze van een ondersteunende instantie kreeg, daarvan kon ze ons niet rondkomen.
Wij, mijn oudste en jongste broertje en ik werden door 'Pro Juventute', de voogdijraad, (niet de Duitsers !!!) ondergebracht bij pleeggezinnen. Wat er daar allemaal met ons gebeurd is, kan ik niet allemaal in dit bericht uitleggen. Wel kan ik aangeven dat wij daar zijn mishandeld en seksueel misbruikt door deze zogenaamde 'geweldige opvoeders'.
Mijn oudste broer, geboren in 1930, is op 67-jarige leeftijd door een noodlottig verkeersongeluk met zijn auto in Frankrijk om het leven gekomen. Mijn jongste broertje, geboren in 1937, is na een ellendig leven op 63-jarige leeftijd aan kanker overleden. Mijn laatste broertje, geboren in 1932 is in september 2015 op 83-jarige leeftijd in het verpleegtehuis overleden.
Ik ben nu 81 jaar en leef gelukkig nog. Ik ben weer voor de zoveelste maal afgewezen voor de erkenning en een schadeloosstelling voor hetgeen mij als kind is overkomen mbt mishandeling en seksueel misbruik tijdens mijn jeugd in een pleeggezin.
Ditmaal door de Commissie de Winter omdat deze Commissie géén misdrijven mag behandelen die vóór 1 januari 1945 hebben plaatgevonden. De redenen daarvoor, mij medegedeeld in mijn gesprek met de heer De Winter waren: Voor mij en de nog kleine groep, misschien een vijftigtal mensen, kan niets meer gedaan worden, maar misschien moeten we stellen, wil de Overheid niets meer doen! IN DE JAREN 1940-1945 WAS NIET DE NEDERLANDSE STAAT VERANTWOORDELIJK VOOR ONS, MAAR DE DUITSE BEZETTINGSMACHT.
Wat is dat voor een waanzinnig excuus? Het is gewoon één grote leugen. Daar kan ik geen andere woorden voor vinden. De mensen van “Pro Juventute” waren in principe gewoon verantwoordelijk. Deze kleine groep oorlogs-slachtoffers worden nu door Justitie olv Minister Van der Steur, die al eerder heeft laten weten voet bij stuk te houden mbt de einddatum voor het onderzoek van de Commissie de Winter, dus zo maar afgedankt. Ik kan niet anders dan constateren dat binnen de politieke verhoudingen mbt deze problematiek alle, maar dan ook werkelijk alle menselijkheid, empathie en rechtsgevoel verdwenen is. Deze minister en zijn voorganger Opstelten hadden even zo goed een doodsverklaring voor ons kunnen afgeven omdat we in feite voor de Overheid niet meer bestaan. Er moet ook in uw Kamer, gezien het instemmen met de einddatum waar de Commissie de Winter zich aan te houden heeft, de gedachte zijn opgekomen dat wij oudjes binnen niet al te lange tijd zijn uitgestorven en er weer een periode kan worden afgesloten. De titel van het boek van George Berben met een duidelijk geschreven voorwoord van emeritus adoptie hoogleraar Prof.Dr. René Hoksbergen “kind van de rekening, een verboden bestaan, is ook op ons van toepassing. We zijn allemaal kinderen van de rekening geworden door politiek en maatschappelijk wegkijken!
Hoogachtend,
Margriet Biemans-Sitton
