van 
Boodschappen
Ik heb boodschappen doen jaren erg leuk gevonden. Het was voor mij ontspannend, rustgevend. Als tiener kon ik gerust anderhalf uur weg zijn voor één boodschap. Ik keek rustig rond, vergat de tijd. En kwam vanzelf vrolijk en opgeruimd, met de boodschap weer thuis. Nu, jaren later, besef ik dat ik dit uitstapje (want dat was het voor mij), nodig had, om te kunnen overleven. Dit was mijn manier, om het daar vol te kunnen houden.
Boodschappen doen. Als meisje van 10 kocht ik de kleding voor mijn pleegmoeder. Absurd, als ik daar nu aan terug denkt. Maar voor toen heel gewoon. Mijn pleegmoeder had er een hekel aan, ik deed het graag. Ja, dat werd gedacht en zei ik ook. De eigenlijke rede; dat ik graag daar weg was. Dat ik de vrijheid, ruimte nodig had om zonder angst mezelf te kunnen zijn, om bij te tanken, is toen nooit benoemd. Nu erken ik dit voor mezelf.
En als ik hiernaar terug kijk, ben ik verbaasd, dat ik onbewust, zonder dat ik hier woorden voor had, de kracht, de creativiteit en vindingrijk had, om hierin ruimte voor mezelf te nemen. Oké, als we het nu gaan analyseren valt dit misschien onder vermijdingsdrang. Voor toen was het een overlevingsdrang. Ondertussen moet ik uitkijken dat ik het boodschappen doen niet gaat vermijden.
Boodschappen doen, vooral in het dorp waar ik woon. Kost me veel moeite. Beter gezegd: geeft me de laatste tijd erg veel spanning. Ik voel me onzeker. Zou het liefst willen wegvluchten. Bang dat mensen zouden zien, dat ik met gepast geld boodschappen doet. Bang dat mensen die weten dat het financieel puzzelen is, kijken wat ik koop en daar wat van gaan zeggen. Zo boodschappen doen afgelopen maanden was niets fijn.
Deze angst, mijn onzekerheid, werd nog groter toen het noodfonds in beeld kwam. Het liefst deed ik mijn boodschappen onderweg. Hierdoor werd ik in een ander dorp ‘vaste’ klant. Ik herkende mijn vermijdingspatroon. Daarom ben ik heel moedig weer begonnen, met mijn boodschappen hier in het dorp te halen. En de eerste keren, was dat eng. Ik voelde me schichtig. Ook al was het een rustige tijd.
Nu vanmiddag kon ik het weer rustig. Mijn angst overheerste mij niet meer. Ik weet dat dit komt mede door de mail van dinsdag. Die maakte me blij. Gaf me het gevoel van rijk te zijn, eindelijk weer wat kunnen gaan sparen. In de mail stond dat het noodfonds mij heeft aangemeld bij de voedselbank en dat ik maandag mijn eerste pakket op mag halen. Gisteren mijn pasje hiervoor gehad. Deze is geldig tot 19 december. In elk pakket zit minimaal: brood, groente en zuivel. Wat een luxe! Hierdoor hoef ik niet meer met gepast geld naar de winkel, maar heb ik voor mijn doen ruim geld, voor de rest van de boodschappen.
Ik voel me zo rijk, dat ik dit krijgt. Ook al hebben sommige het beeld, dat je erg arm bent als je van de voedselbank krijgt. Ik voel me rijk, deze luxe, om wekelijks wat boodschappen te krijgen. Nu wordt boodschappen doen weer leuk
. Ook al is deze afhaalplek maar één keer in de week een kwartier open. Dat wordt nog een strakke planning elke maandagmiddag. Maar het wordt beloond. Gewapend met mijn pasje, koeltas en een boodschappenkrat, ga ik voortaan elke maandagmiddag in dit kwartier mijn boodschappen ophalen.Hartelijke groet
Gonnie
