compassie

Ik vraag je niet hoe oud je bent,
Ik vraag je niet waar je vandaan komt,
ik vraag je niet waar of wat je gestudeerd hebt,
Ik vraag je niet wie of wat je bent.

Ik vraag je:

Wil je bij mij zijn in mijn verdriet, in mijn angst, in mijn pijn?
Wil je naar me luisteren zonder mijn angst en pijn teniet te willen doen,
zonder mijn verdriet te willen bagatelliseren, te ontkennen of te negeren?
Kun je naast me staan en bij me blijven zonder mij te willen troosten,
zonder me te willen vertellen wat ik wel en niet moet doen?

Kun je bij mij zijn, naar me luisteren en mijn pijn, mijn verdriet en mijn angsten met me delen?
Kun je mijn verdriet laten bestaan?
Zonder het je eigen te maken.

Dat is het grootste geschenk wat je me zou kunnen geven.

Hier zijn we het helemaal mee eens !!
 :D

Mooi gezegd Trijntje !

Het was even zoeken, maar ik wilde deze topic weer naar boven halen na mijn debacle met het Leger des Heils.

Bestaat het nog? 

Empathie, mededogen, medemenselijkheid, compassie, het is wel helemaal naar het eind van het menselijke spectrum verdreven, geloof ik. Het zijn geen eigenschappen die gewenst zijn is de maatschappij en zeer zeker niet gepromoot worden door de beleidsmakers en machthebbers. Volgens mij is het de essentie van het leven hier op aarde, maar wie ben ik? 
Alleen maar iemand met een chronisch gebrek daaraan.

Maar..... ik ben een paar mensen tegengekomen die wel deze principes hanteren. Deze mensen zal ik nooit meer vergeten.
Bloemetjes op mijn levenslijn.

Trijntje

Ja, gelukkig dat ze nog bestaan hé Trijntje ?
Al zijn ze tegenwoordig soms net een speld in een hooiberg .... maar des te mooier wordt dan het bloemetje op je lijn