van 
Lieve Jij,
besef dat controle niet bestaat: je kunt het leven niet onder controle hebben.
Bepaalde dingen kun je zo goed mogelijk in handen proberen te houden, nare dingen gebeuren toch. Als je jezelf allerlei dingen verbiedt en regels oplegt, kun je niet je echte-zelf zijn.
Je mag echt milder zijn voor jezelf: leg de lat niet zo extreem hoog en keur jezelf niet direct af als je iets niet goed doet of als een ander daar iets van vindt: je kán niet perfect zijn.
Stop met de dingen die je doet om "dingen" niet te voelen, uit te stellen of te onderdrukken: stop met jezelf verdoven. Dat gaat niet van de een op de andere dag: het kost héél veel energie, tijd en ook ik moet af en toe een stap terug doen. Wel leer ik langzaam meer wat mijn triggers zijn en wat maakt dat ik me zo voel.
Herstel hoeft niet perfect te zijn en het betekent niet dat alles in één keer helemaal goed moet gaan. Je mag óók nog je mindere dagen hebben. "You don't have to be ashamed..."
Daag jezelf uit om bepaalde dingen te gaan doen, om er doorheen te komen zodat je gevoelens terug krijgt. Hou ze dan niet gelijk weer tegen: ga niet terug naar oude manieren om ze te onderdrukken. Als je direct weer al je mechanisme opzoekt om het weg te stoppen, leer je het niet. Daarbij krijg je ook de positieve emoties er niet voor terug.
Zet door, hou vol en geef jezelf de ruimte. "Ga er doorheen, je kán er niet omheen..."
Negatieve emoties onderdrukte ik zodat ik "gelukkiger" zal zijn, dacht ik.
Door 'niet-eten' stopte ik ze jaren weg en wilde ik niet voelen.
Als ik zou gaan voelen, zou ik in een hoekje gaan zitten en er niet meer vandaan komen: ik wilde sterk zijn. Je kúnt gevoelens niet selectief onderdrukken.
De nare dingen kun je niet wegstoppen om vervolgens alleen maar leuke dingen te voelen: je moet óók heel hard kunnen huilen om heel hard te kunnen lachen.
Diverse situaties maken dat het de laatste dagen minder gaat.
Ik weet nu hoe belangrijk het is te erkennen wat je gevoelens zijn en niet voor ze weg te vluchten: al weet ik óók dat ik dit nog erg moeilijk vindt. Wanneer ik niet precies weet wat ik voel, ga ik schrijven. Dan zijn er gevoelens van schuld, schaamte en wordt ik soms boos en gefrustreerd omdat ik ontdek waar het over gaat. Toch geeft schrijven ook een soort 'opluchting'.
Naast herstarten van EMDR, lees ik sinds kort verhalen van anderen mensen die in dezelfde situaties hebben gezeten en hetzelfde meemaken. Dit vind ik heftig en confronterend maar het helpt mij om erkenning te geven aan m'n eigen gevoel en dat langzaam beter te gaan begrijpen.
"Take care... you are worth it..."
Met toestemming van en dank aan een lieve lotgenoot
