van 
Een kleine stad
met de roddels van een dorp.
Meer kerken dan kappers
meer stromingen
dan de zee
Een kleine stad
mooi weer spelen voor buiten
Ook in ons gezin
moesten we de ogen sluiten.
Wat een prachtig mooi gezin
Kijk die zonen stralen,
kijk naar alles wat ze behalen
Maar ik hoor er niet in.
Dat is de prijs
dat ik moet betalen,
In mijn ouderlijk huis
liggen de verhalen
Opgeslagen in de muren
stil zijn voor de buren
Niemand mag het weten
je kunt het beter allemaal vergeten
En gewoon gezellig verder gaan.
Ik heb geprobeerd zo te leven
alles vergeten
Triggers omzeilen
Me volgestopt met eten
Krassen, teveel medicijnen
ik wilde zo graag verdwijnen
Ver weg van mijn eigen verhaal.
Maar mijn lichaam kan het niet vergeten
Het is opgeslagen in elke zenuwcel
Mijn stresslevel is niet te meten
En zware dystonie aanvallen
zijn de alarmbel.
Elke dag staat in het teken
van toen
Het is overleven
en dat is niet meer te doen.
Voor jullie zou het goed zijn
als ik het meeneem in mijn graf.
Maar hierbij laat ik jullie weten..
Ik ben niet zo laf.
Ik neem de regie
ga mijn best doen
om te helen
zodat ik later
mijn proces kan delen
En er voor de ander kan zijn.
Want jongens geloof me
......
Mij krijgen jullie niet meer klein!
Geschreven door- en geplaatst met toestemming van @Miezemuis Augustus 2017
