Uit de kast
Ik was er niet.. ik kan vliegen naar alle plekken van de wereld.
Daar was het veilig.. Ik ben er niet.. ik ben ver weg.. ik voel niks.. en ben niet van deze aarde.. ik vlieg weg.. daar waar het veilig is.
Toen ik vijf was, kreeg ik de schuld van seksuele spelletjes die we samen deden.
Ik weet nog dat ik in een kring lag met allemaal grote kinderen om mij heen.
ik moest mijn broekje uitdoen en hij moest hem erin stoppen.
Ik hoorde de grote kinderen lachen.. ze lachten mij uit.
Ga door.. Steek hem erin!
Ik wilde alleen maar meedoen en erbij horen.. maar dit was niet fijn.
Ik kreeg de schuld, de kinderen lachten mij uit en mijn ouders vonden mij een raar vies kind.
Ik kreeg de schuld.. ik rende naar boven en verstopte mij in de vertrouwde kast.
Ik kon mij verstoppen en bedenken dat ik er niet was.. als ik heel lang mijn adem in houd dan ben ik er niet meer...
Ik sloot mijn ogen en ging naar de plek waar niemand mij kende en mij pijn kon doen.
Hier was geen haat.. geen schuld.. geen pijn.
Ik ben er niet, ik ben ver weg.. niemand kan mij nog pijn doen.
Ik weet nu dat ik mijzelf hier splitste, hier ontstond mijn meerdere persoonlijkheids-stoornis.
Ik mocht niet zeuren, niet praten, niet zijn.
Ik ben heel lang eenzaam geweest, maar de stemmen in mijn hoofd waren er wel.
Ik heb lang gedacht ik ben GEK.
Totdat ik ging praten en iemand luisterde naar mij.. iemand maakte tijd voor mij.. gaf mij aandacht.
Dat was net wat ik nodig had.
Na jaren therapie en gesprekken en hulp ben ik gaan herstellen en leerde kijken naar de mogelijkheden die ik had.
Ik weet nu: ik hoef mijzelf niet meer te verstoppen in de kast.. ik mag uit de kast komen.
Ik wilde niet meer bang zijn, ik wilde leren van mijzelf te houden.. na 2,5 jaar opname en ruim 10 jaar therapie heb ik leren zeggen:
Ik leer mijzelf lief te hebben en.. Praat erover.. want openheid leidt tot begrip!
Lana B