Kerstpakket

Volkomen onverwachts stond er een meneer voor mijn deur met een grote doos. Hij was van st. Present, de organisatie die een vrijwilliger voor mij had die me geholpen heeft met de klussen rond mijn verhuizing. Was die vrijwilliger voor mij al van onschatbare waarde, nu kreeg ik van diezelfde organisatie een Kerstpakket. De tranen sprongen in mijn ogen. Het is niet zo dat ik in financieel opzicht het slecht heb, sinds kort heb ik een bijstandsuitkering en daar kan ik goed van rondkomen, dus nodig heb ik dat Kerstpakket niet er zijn ongetwijfeld mensen die het slechter hebben, maar toch raakte het me diep. Ik ben niet verwend in mijn leven, het is lang geleden dat ik zomaar iets kreeg. Het is het gebaar van deze organisatie wat me diep raakt.

Het doet me denken aan 2004, toen was ik dakloos en had mijn toevlucht gevonden in een oud verwaarloosd tuinhuisje. Om iets te doen te hebben was ik begonnen met de tuin op te ruimen. Toen het seizoen begon bleken de andere tuinders daar erg blij mee te zijn en als dank kwamen ze me dan ook allerlei plantjes, stekjes en zaadjes brengen om de tuin op te fleuren. Voor mij was dat zo iets onwerkelijks dat ik geen flauw idee had wat me overkwam en hoe ik daarmee om moest gaan. Kon ik dat zomaar aannemen? En de grote vraag en angst die me altijd bezig hield: Wat moet ik daar voor terug doen? 
Ik vind het nog steeds moeilijk en onwezenlijk, maar...

Het is een klein zonnestraaltje in een donkere wereld.

Wat een ontroerend verhaal Trijntje, ik kan me helemaal je verrassing en verbazing voorstellen !!!

Van ons krijg je in ieder geval de beste wensen en wij hopen dat je toch fijne feestdagen hebt  :D

Dank je wel Tonny en natuurlijk wens ik jou en Popeye ook uitstekende kerstdagen en een geweldig 2015, 2016,2017 enz. In goede gezondheid, met niet te veel zwarte dagen en vooral veel lichte dagen.


Het Kerstpakket van st Present doet me ook denken aan een ander verhaal:
Op mijn 12de vierde ik voor het eerst Sinterklaas. Ik zat toen sinds enige maanden in het tehuis en wilde zeker niet meedoen aan het sinterklaasfeest want: Wie zou mij nou een kadootje moeten geven? Ik werd van mijn kamer gehaald want ik moest het sinterklaasfeest meevieren. Ik was behoorlijk chagrijnig maar eveneens tot mijn stomme verbazing waren er ook kadootjes voor mij. Ik kreeg een spelletje en een blokfluit. Ik wist toen niet dat er organisaties waren die ervoor zorgde dat kinderen zoals ik toch een kadootje kregen. 

Als ik op zoek ben naar de bloemen op mijn levenslijn dan zijn dit zeker bloemetjes.

Oh ja, wat herkenbaar, Popeye heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt toen hij in Neerbosch zat, daar kreeg hij opeens een paar voetbalkousen van Feijenoord kado voor Sinterklaas.. die achteraf geschonken waren door matroos? van de Karel Doorman uit die tijd, die ook de opdracht hadden om voor kinderen in zulke situaties een kadootje te kopen... 
Hij zegt nog steeds dat dat het mooiste kado van zijn hele leven is geweest 

Tja, heb ik net een heel verhaal zitten typen, loopt mijn kat over het toetsenbord en ben ik alles kwijt.
Ik begin dus nog maar een keer opnieuw in de hoop dat het nu goed gaat.

Hoi Popeye, heb jij nog steeds die kousen? Dat zou nu dan een collectors item zijn. Het bemanningslid van de Karel Doorman zal een fan van Feyenoord geweest zijn. Zelf heb ik nooit kunnen achterhalen wie er achter mijn kado zat. Wel heb ik nog steeds een blokfluit niet meer dezelfde en ik speel er niet meer op maar toch overleefd de blokfluit elke verhuizing en opruimwoede. Het blijft toch iets speciaals. Het is niet mijn mooiste kado van mijn leven, het jaar daarop kreeg ik een paar kunstschaatsen, veel later hoorde ik dat ik die gekregen had van mijn oom, toeziend voogd. Het contact was verboden, maar een sinterklaaskado mocht wel. Van de jaren daarna kan ik me niets meer herinneren, ik was toen 14 en in het hele diepe grote zwarte gat gevallen, over het randje geduwd door het contactverbod. 
De schaatsen zijn zeker een bloem op mijn levenslijn, maar met een flinke zwarte rand.

Trijntje

Nee die kousen heeft hij niet meer Trijntje, omdat hij die toendertijd afgedragen heeft totdat er alleen nog maar een boord van over was en zij echt niet meer te stoppen waren zegt hij... 
En het was niet alleen zijn mooiste kado ooit in die tijd maar tevens het enige kado dat hij ooit gekregen heeft in zijn jeugd, vandaar...

oh, dat is wel bijzonder triest, dan moeten die kousen echt wel een hele diepe indruk gemaakt hebben.
Ik kan me naast de lokfluit en de schaatsen nog maar 1 ander kadootje herinneren: Ik was 8 en jarig. Ik was best wel gespannen en vol hoop, misschien ......
Mijn verjaardag ging voorbij zonder enige aandacht. 2 dagen later werd ik door de intercom naar beneden geroepen. Ik was doodsbang en vroeg me af wat ik gedaan zou kunnen hebben dat ik beneden moest komen. Jut en Jul zaten naast elkaar op een stoel speciaal midden in de kamer neergezet. Ik bleef in de deuropening staan zover mogelijk buiten bereik, maar ik moest binnenkomen en de deur achter me dicht doen. Ik scheet bagger, maar.............. 
Ik was jarig geweest en kreeg een kadootje! Het was een plastic serviesje. ik moest dank u wel zeggen en mocht weer naar boven. Een paar dagen later werd me door de intercom verteld dat ik wel een heel ondankbaar kind was, ik had nog niet eens het cellofaan van het serviesje gehaald, ik moest er verplicht mee spelen. Het liefst had ik het kapot getrapt, alleen durfde ik dat niet.
Het was een kadootje, maar het hoort absoluut niet bij de bloemen op de lijn!

Ooooh, ja ik kan me best voorstellen wat je het liefst ermee had gedaan... en dan zeggen ze dat kinderen hard zijn voor elkaar... nou vlak die zogenaamde volwassenen ook maar niet uit 

Dit had je moeten kunnen doen: 

Hoi Tonny, dank je wel voor het leuke plaatje, ik heb gisteravond nog even gekeken en ik ben heel vrolijk naar bed gegaan.

Soms is een kadootje krijgen vele alen erger dan geen kadootje krijgen. Het stomme is dat mijn vader en het secreet oprecht dachten dat ze aardig voor mij waren en mij een pleziertje deden. Het is ook niet echt een traumatische gebeurtenis, het was een onderdeel van de pikzwarte jaren op de zolderkamer.Ik was bang voor het secreet, zij was de sadist, maar ik was nog veel banger voor mijn vader: Hij bepaalde of ik zou mogen blijven leven ja of nee. Dat hakte er veel dieper in. Het heeft me levenslang nachtmerries bezorgd. Het waren er 2 die eindeloos herhaald werden. Ze vormden een vast patroon in mijn dagelijkse leven. Vanaf 2004 veranderde er 1. Toen werd het mijn ex die al die geuniformde en gewapende mannen achter me aan stuurde met als doel me dood te schieten.

En dan kom ik nu bij de bloemen: Mijn nachtmerries zijn over! Of komen nog maar sporadische voor. Sinds ik verhuisd ben slaap ik ongestoord de hele nacht door. Ik val niet meer in die grote put als ik in slaap val en ook heb ik geen last meer van ongecontroleerde bewegingen van mijn ledematen. Tot mijn stomme verbazing word ik ook vaak s'ochtends liggend op mijn rug!  Dit terwijl op mijn rug liggen geassocieerd is met mijn nachtmerries.

het is een hele bos met bloemen waard. Ongestoorde nachtrust!
Er staat wel tegenover dat ik een enkele keer merk dat ik huil s'nachts. Ook dat beschouw ik dan maar als een positief punt: het zal er toch op de een of andere manier uit moeten komen.

Nou dat is dan toch voor de verandering eens iets heel positiefs hé Trijntje...
Ik gun je van harte de gemoedsrust die zo broodnodig is hoor