van Dit jaar is het 70 jaar na wereldoorlog 2. Stiekem denk ik dat we hard onderweg zijn naar nr 3 maar dat terzijde.
Er is heel veel media aandacht vooral om de bevrijding van de concentratiekampen. Van de week was er een documentaire "Night will fall" op de tv. Het heeft diepe indruk op me gemaakt. Wat een afschuwelijk beeld.
Deze filmbeelden zijn gemaakt op het moment dat de geallieerde troepen bij de kampen kwamen. Ze hebben letterlijk alles gefilmd. Ook kwamen er een paar overlevenden aan het woord.
Van de 2de wereldoorlog weet ik zelf niet meer dan hetgeen ik op school geleerd heb of in de loop der tijd gelezen heb. Het dagboek van Anne Frank bv heb ik nooit gelezen.
Soms komen de dingen te dichtbij, zijn ze te herkenbaar voor mij. Hoe kan dat want ik ben zelf duidelijk van 10 jaar na de oorlog en ik ken geen mensen die de oorlog meegemaakt hebben, dus ik heb nooit verhalen gehoord. Toch als ik nu bv de 2de generatie hoor vertellen over het feit dat hun ouders nooit over de oorlog gesproken hebben of dat een ouder zei: lees er maar over.
Dan denk ik; Ja dat is heel herkenbaar. Ik heb ook nooit over mijn jeugd gesproken, ik zei ook tegen mijn dochter toen ze er eens naar vroeg: lees maar een boek.
Ik wil mezelf niet vergelijken met iemand die een vernietigingskamp heeft overleefd, dat is onmogelijk. Er zijn echter wel degelijk overeenkomsten: De dagelijkse vernederingen, de dagelijkse angst, de dagelijkse mishandelingen en de eenzaamheid.
Ik heb altijd wat moeite met de dagen rond 4 en 5 mei, omdat er dan zo veel aandacht is voor de verschrikkingen van de 2de wereldoorlog. Het roept te veel bij mij op en het is onlosmakelijk verbonden met mijn verjaardag.
Dit jaar begint dat al in januari. Toch ben ik blij dat ik die docu gezien heb, misschien dat ik nu de scheiding kan maken tussen de oorlog en mijn zolderkamer. On verra.
Er is heel veel media aandacht vooral om de bevrijding van de concentratiekampen. Van de week was er een documentaire "Night will fall" op de tv. Het heeft diepe indruk op me gemaakt. Wat een afschuwelijk beeld.
Deze filmbeelden zijn gemaakt op het moment dat de geallieerde troepen bij de kampen kwamen. Ze hebben letterlijk alles gefilmd. Ook kwamen er een paar overlevenden aan het woord.
Van de 2de wereldoorlog weet ik zelf niet meer dan hetgeen ik op school geleerd heb of in de loop der tijd gelezen heb. Het dagboek van Anne Frank bv heb ik nooit gelezen.
Soms komen de dingen te dichtbij, zijn ze te herkenbaar voor mij. Hoe kan dat want ik ben zelf duidelijk van 10 jaar na de oorlog en ik ken geen mensen die de oorlog meegemaakt hebben, dus ik heb nooit verhalen gehoord. Toch als ik nu bv de 2de generatie hoor vertellen over het feit dat hun ouders nooit over de oorlog gesproken hebben of dat een ouder zei: lees er maar over.
Dan denk ik; Ja dat is heel herkenbaar. Ik heb ook nooit over mijn jeugd gesproken, ik zei ook tegen mijn dochter toen ze er eens naar vroeg: lees maar een boek.
Ik wil mezelf niet vergelijken met iemand die een vernietigingskamp heeft overleefd, dat is onmogelijk. Er zijn echter wel degelijk overeenkomsten: De dagelijkse vernederingen, de dagelijkse angst, de dagelijkse mishandelingen en de eenzaamheid.
Ik heb altijd wat moeite met de dagen rond 4 en 5 mei, omdat er dan zo veel aandacht is voor de verschrikkingen van de 2de wereldoorlog. Het roept te veel bij mij op en het is onlosmakelijk verbonden met mijn verjaardag.
Dit jaar begint dat al in januari. Toch ben ik blij dat ik die docu gezien heb, misschien dat ik nu de scheiding kan maken tussen de oorlog en mijn zolderkamer. On verra.
