van Dag Forum.
De reden om aandacht te vragen voor een gek onderwerp als 'bell jar"is het volgende.
Een bell jar" is een Engels woord voor een stolp. Sylvia Plath schreef in 1963 een boek hierover. Vanachter een glazen wand ervaar je de wereld, als een onbereikbaar iets.
Ik begeef mij op het internet, begaf me in fora. En overal voelde ik me eenzaam en alleen. Overal merkte ik, dat wat ik voelde, zag en hoe ik dingen ervaar zo anders is als iedereen, zelfs als lotgenoten. En steeds weer trok ik me terug, probeerde het weer, meldde me hier en daar aan. Ik was als een jo- jo die tegen de ruit van mijn glazen stolp botste.
Mensen begrijpen wel, mensen begrijpen niet.
De kern is, dat wat ongedeeld is nooit begrepen kan worden.Ongedeeld betekent, dat een ander niets kan doorvoelen van ervaringen. Daar ligt een kern van trauma. Een trauma is namelijk persoonlijk beleefd.
De eerste 'diagnose'die ik kreeg was iets wat deed denken aan 'bell jar". Die bleek het meest juist. Lotgenoten willen luisteren. Willen wel helpen. Willen lotgenoot zijn, proberen te voelen, mee te denken. Maar ik kan het niet. Ineens wordt duidelijk, dat ik te midden van duizend lotgenoten mij compleet eenzaam kan voelen, onbegrepen, in een andere wereld. Omdat ervaringen anders werden beleefd, omdat gevolgen anders zijn. Ik weet nu, dat ik geen aansluiting vind bij anderen,omdat ik mijn glazen stolp niet kan verlaten. Ik heb op de fora lieve, fijne mensen ontmoet. Ik heb mooie, fijne steunende woorden ontvangen. Bedankt daarvoor. En dat ik onbekwaam ben om dit te ontvangen, omdat het in mij afketst tegen die verdomde rot glazen wand om mijn gevoel, is mijn 'fout'. Mijn trauma. Ik ga ermee aan de slag. Hopelijk, ooit kom ik terug. En kan ik zonder die glazen wand contact krijgen met lotgenoten, met anderen. Ik wens iedereen op dit forum heel veel sterkte toe met zijn/ haar persoonlijke ervaringen. Melvin
De reden om aandacht te vragen voor een gek onderwerp als 'bell jar"is het volgende.
Een bell jar" is een Engels woord voor een stolp. Sylvia Plath schreef in 1963 een boek hierover. Vanachter een glazen wand ervaar je de wereld, als een onbereikbaar iets.
Ik begeef mij op het internet, begaf me in fora. En overal voelde ik me eenzaam en alleen. Overal merkte ik, dat wat ik voelde, zag en hoe ik dingen ervaar zo anders is als iedereen, zelfs als lotgenoten. En steeds weer trok ik me terug, probeerde het weer, meldde me hier en daar aan. Ik was als een jo- jo die tegen de ruit van mijn glazen stolp botste.
Mensen begrijpen wel, mensen begrijpen niet.
De kern is, dat wat ongedeeld is nooit begrepen kan worden.Ongedeeld betekent, dat een ander niets kan doorvoelen van ervaringen. Daar ligt een kern van trauma. Een trauma is namelijk persoonlijk beleefd.
De eerste 'diagnose'die ik kreeg was iets wat deed denken aan 'bell jar". Die bleek het meest juist. Lotgenoten willen luisteren. Willen wel helpen. Willen lotgenoot zijn, proberen te voelen, mee te denken. Maar ik kan het niet. Ineens wordt duidelijk, dat ik te midden van duizend lotgenoten mij compleet eenzaam kan voelen, onbegrepen, in een andere wereld. Omdat ervaringen anders werden beleefd, omdat gevolgen anders zijn. Ik weet nu, dat ik geen aansluiting vind bij anderen,omdat ik mijn glazen stolp niet kan verlaten. Ik heb op de fora lieve, fijne mensen ontmoet. Ik heb mooie, fijne steunende woorden ontvangen. Bedankt daarvoor. En dat ik onbekwaam ben om dit te ontvangen, omdat het in mij afketst tegen die verdomde rot glazen wand om mijn gevoel, is mijn 'fout'. Mijn trauma. Ik ga ermee aan de slag. Hopelijk, ooit kom ik terug. En kan ik zonder die glazen wand contact krijgen met lotgenoten, met anderen. Ik wens iedereen op dit forum heel veel sterkte toe met zijn/ haar persoonlijke ervaringen. Melvin
