van 
Dag daders,
Ik zwijg niet meer. Ik spreek. Iedereen mag het horen, iedereen mag het weten. De tijd van geheimen is voorgoed voorbij. Ik leef niet meer naar jullie regels. En de consequenties? Die leg ik naast me neer. Onverstandig? Nee, dat geloof ik niet. Alles waar jullie ooit mee gedreigd hebben is strafbaar. En als jullie het uitvoeren ook nog eens bewijsbaar. Wie trekt er aan het langste eind?
Tien jaar geleden op de Kermis, brak ik al je macht over mij, T: Ik duwde je opzij en rende weg, naar de veiligheid. Je had er niet op gerekend. Jullie waren met zoveel en ik was maar alleen. Zelfs van Q. had je me gescheiden. En toch is het me gelukt.
Ik ben sterker als jij en ook zachter. Dat heb je nooit kapot kunnen maken, hoe hard jullie het ook hebben geprobeerd.
Als ik denk aan hoe koud je ogen waren, ben ik niet langer bang, maar heb ik medelijden met je. Het moet een leeg bestaan voor je zijn.
Ook met jou heb ik medelijden, E.
Maar ik ben ook boos. Wat jullie me aangedaan hebben is verschrikkelijk. Geen enkel excuus volstaat. Verzachtende omstandigheden bestaan niet.
Ik weet dat het jullie niet spijt. Niet eens een beetje. Dat was de hoop van het kind dat ik niet meer ben.
Ik weet dat jullie je nooit schuldig zullen voelen zoals ik wel heb gedaan, maar ook ik ben nu bevrijd van die schuld:
Het was niet mijn verantwoordelijkheid. Dat is het nooit geweest. Ik was een kind.
Niets wat ik ooit had kunnen doen, zou een geldige reden zijn voor wat jullie me hebben aangedaan, de getreden grenzen, de vertrapte jeugd.
Ik gooi die valse schuld aan jullie voeten. En de misplaatste schaamte krijgen jullie er gratis bij. Ik geloof niet meer in die illusie. Die jas is nu te klein.
Als ik er klaar mee ben, stuur ik ook alle pijn en verdriet retour afzender, maar nu nog niet. Ik heb het recht dat te voelen, dat te doorwerken. Het is allemaal van mij, zoals alles nu van mij is: mijn lijf, mijn hoofd, mijn gevoel, mijn leven. Ik bepaal.
Tot nooit meer ziens.
Mariska
Ps: Ik ben gelukkig.
BRON: samenhelen.wordpress.com
