Goede voornemens
JANUARY 4, 2016 ~ MARISKA
Gisteren vroeg een vriendin me naar mijn goede voornemens. -Die heb ik niet. Niet omdat ik goede voornemens niet nuttig vind; Het is mooi jezelf ten positieve te willen veranderen en het heeft ongetwijfeld meerwaarde om dat collectief te doen, maar voor mij persoonlijk? Nah.
Er zijn drie dingen die ik heel belangrijk vind om naar te leven. (Meer dingen uiteraard, maar als we spreken in termen van zelfverwezenlijking, drie):
Het eerste is acceptatie: zelfacceptatie en zelfcompassie.
Ik ben opgegroeid in een klimaat waarin het niet veilig was om te zijn wie ik ben. ‘Er mogen zijn’, was voor mij nooit vanzelfsprekend. En als je moet overleven, is er geen ruimte om zacht te zijn voor jezelf. Als je zacht bent, zul je breken. Je zult worden vertrapt. Zelfcompassie was dus een van de eerste dingen die ik overboord gooide in de hoop te blijven drijven, wat gelukt is: Ik heb overleefd, ik ben volwassen.
En nu heb ik de regie. Ik kies. En dus kies ik zachtheid, omdat dat nu kan. Omdat ik zachtheid verdien. Toen al. En nu helemaal. Ik mag mezelf onderdompelen in zachtheid. Ik mag er zijn.
Niet makkelijk hoor. Absoluut niet. Het voelde zelfs zo tegennatuurlijk in het begin, dat ik tegenover ieder klein gebaar van zachtheid een heel scala aan onmenselijke eisen aan mezelf zette. Het moest wel in evenwicht blijven, vond ik. Ik bevond me dus in een uitputtend gevecht tegen mezelf. Nu bevind ik me nog steeds in een, soms, uitputtend gevecht, maar vóór mezelf. En echt, dat bevalt me beter.
Het verschil zit hem vooral in de overwinningen: Kleine overwinningen nu, leiden vaak tot meer en grotere overwinningen later. En die voelen beter, veel beter.
Ik probeer mezelf iedere dag te vertellen dat ik er mag zijn. Dat ik goed ben zoals ik ben. Ik probeer oordeelvrij te zijn naar mijn gedrag, naar mezelf. Het is zoals het is. Ik hoef niet te veranderen, want ik ben goed zoals ik ben. Maar als ik wil veranderen, dan mag dat. Voor mij. Alleen voor mij.
Het tweede punt is zelfontplooiing.
Het klinkt heel idealistisch, maar ik probeer iedere dag een beetje beter te zijn dan de dag ervoor. (En dat is veel eenvoudiger dan het klinkt) Ik schrijf vaak dat iedere dag een nieuwe kans is om te kiezen en daar geloof ik heel sterk in. Ik vind daarom dus ook niet dat je een jaarwisseling of een andere speciale datum nodig hebt om datgene te doen, datgene te veranderen, wat je wilt doen of veranderen. Als je het wilt, doe het dan. (Waarom zou je wachten?) Of, als het om iets gaat dat niet zo eenvoudig is, zoek manieren om het mogelijk te maken dat je het in de nabije toekomst kunt doen. Wat ik daarbij dus in mijn achterhoofd houd, is dat ik vooruit wil. Steeds een stapje verder. Steeds een beetje beter.
Het derde punt is ‘Waardeer het kleine’
Behalve idealisme doe ik ook aan clichés, want ik geloof namelijk ook heel sterk in ‘schoonheid in het kleine‘. Ik geloof in babystapjes en in (desnoods) kruipend vooruit. In de schildpad die de haas verslaat. In kleine geluksmomentjes tussen de brokstukken. In kleine, lieve, onbetaalbare gebaren en in ‘bloemen langs de weg‘. Wat ik belangrijk vind is om jezelf toe te staan te kunnen ‘zijn in het moment‘: Het gras te ruiken, stil te staan bij de zon op je armen, de wind door je haren. Ik vind het fijn te lachen met iemand, ook als ik eigenlijk het liefst wil huilen, omdat alles zo moeilijk is. Niet omdat ik op zo’n moment vind dat ik niet mag huilen, maar omdat ik vind dat ik en verdrietig mag zijn en toch dat moment met die ander kan delen. Wil delen. (En omdat ik van lachen hou, dat ook)
Dus, terwijl veel mensen en jij misschien ook, zich in deze periode bezighouden met hun goede voornemens, hou ik me bezig met leven.
En ik hoop dat jij, daar ergens in je drukke schema en met alles waar je nu naar streeft, ook wat ruimte voor in wilt ruimen. Het is het waard.
BRON: samenhelen.wordpress.com