21 December 2015 DG de Jongste
IS ZWIJGEN GOUD?
De laatste dagen ben ik daar flink over aan het nadenken: wat als…. Ik gewoon was blijven zwijgen, niet de onderste steen boven wilde halen?
Helen is namelijk een pijnlijk proces. ‘Gewoon’ leven kan daardoor in de verdrukking raken. Wanneer ben ik voor het laatst naar een feest geweest? Wanneer eens uit met vriendinnen? Het is gewoon hard werken en aangezien ik ook gewoon voor de kost zorg, heb ik een soort van dubbele baan. Hoe fijn zou het zijn als ik na mijn werk gewoon op de bank gezellig kon doen. Vrijdag lukte het even. Ik zat in de huiskamer, muziekje aan, kaars, glaasje wijn en ik was voor de lol een beetje aan het tekenen. Dochter kwam binnen en vroeg: ‘waarom zit je te tekenen?’ Ik: ‘ o, gewoon, omdat ik het leuk vind.’ ‘Gelukkig’, zei ze, ‘ik was al bang dat het weer iets met je trauma te maken had.’ Pijnlijk en opluchtend tegelijk. Pijnlijk omdat het zo is en opluchtend omdat ik het af en toe ook anders kan.
Dus: blijft de vraag: is het niet beter om alles maar onder de pet te houden? Afgezien van het feit dat dit soms moeilijk te sturen is: wat boven komt, komt boven, wat versteend blijft, blijft nog even versteend, ik bedoel: soms komt er iets boven wat je niet wil of blijft verborgen wat je wel naar buiten zou willen trekken, is het ook zo dat je met je wil niet alles kunt bepalen en heb je vaak niet te kiezen in wat wel of niet naar boven komt. Hoe je ermee omgaat: wel.
Ik stuitte vanmorgen op een wetenschappelijk onderzoek van James Pennebaker (psycholoog en hoogleraar aan de universiteit van Texas). Hij onderzocht wat er gebeurde wanneer mensen die traumatische ervaringen hadden meegemaakt (met name verkrachting en incest) hun ervaringen geheim hielden.
Ik citeer nu uit het boek ‘de kracht van kwetsbaarheid’ van Brené Brown (pag. 87):
‘Het onderzoeksteam ontdekte dat niet over de traumatische ervaring praten of het geheim niet met iemand delen, in sommige gevallen schadelijker was dan de gebeurtenis op zich. En omgekeerd bleek ook dat wanneer mensen hun ervaringen en verhalen wel met anderen deelden, hun lichamelijke gezondheid verbeterde, het aantal bezoeken aan de huisarts afnam en de productie van stresshormonen aanzienlijk afnam.’
Bam, daar sta ik met mijn schadelijke 48 jaar zwijgen. Gelukkig is dat voor mij voorbij. Of alles weer heel wordt weet ik niet, hoeft niet, een paar barstjes en scheuren zijn prima, als het maar stroomt.
De tegeltjeswijsheid: ‘delen is helen’ is dus wetenschappelijk waar.
Toch fijn te weten, ook nu er zoveel meer openbaar wordt over trauma en verwerking en tegelijkertijd de tegenbeweging die vindt dat het allemaal wat stiller mag, van zich laat horen.
Liefs.
BRON: verlangennaarhuis.nl