Wat wijze lessen
JANUARY 26, 2016 ~ MARISKA
De lezers die mij ook persoonlijk kennen, weten dat naast schrijven, lezen een belangrijke plek in mijn leven inneemt. Dit is niet de plek om uitgebreid uiteen te gaan zetten waarom ik zo graag lees of wat in mijn optiek de meerwaarde van lezen is, maar ik wil in deze blogpost wel graag aandacht geven aan enkele van de lessen die ik al lezend geleerd heb.
Samen Helen is een blog die gaat over trauma & herstel, maar meer nog over het (her)nemen van regie over je eigen leven, over veerkracht en over ‘bloemen langs je weg’.
Gisteren nog, was ik na een zware dag, een nog zwaarder weekend en een ronduit verschrikkelijke week, in de winkel om wat boodschappen te doen. Ik was misselijk. Ik had net met tegenzin 20 minuten naar de winkel gelopen, daar door de gangpaden gesjokt en wilde snel naar huis, eten en weer mijn bed in, maar eenmaal bij de kassa deed mijn bankpasje het niet. -Natuurlijk had ik verder niets meegenomen. Aaarch! Gloeiende wangen, een paar gestamelde woorden en de stiekeme hoop dat de aarde zou opensplijten en me zou opslokken. Zo’n dag.
En toen gebeurde er iets bijzonders: De vrouw die achter me in de rij stond, bood aan mijn boodschappen te betalen. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ik wist niet hoe ze heette. Ze kende mij niet. Ze wist niets van mij. En toch bood ze aan mijn boodschappen te betalen. Zomaar. Wauw!
Mijn eerste impuls was om nee te zeggen. Ik lijd aan het ‘Nee hoor, ik red me wel alleen (ook als ik het niet red)’ -syndroom. In situaties als die van gisteren komt dat soms heel sterk opspelen: Ik voelde me zelfs even schuldig dat ik haar kennelijk in de positie had ‘gedwongen’ om zich verplicht te voelen om mij te helpen.
Wacht wat?
Ja, serieus. (Dat hoort bij het syndroom)
Maar toen keek ik naar de situatie zoals die was en met zachtheid: De vrouw achter me in de rij had zich geroepen gevoeld om me dit aan te bieden. Dat was haar keuze. Nu kon ik kiezen of ik van die mogelijkheid gebruik wilde maken. En dat wilde ik. Mijn tegenwerpingen waren slechts gekleurd door onrealistische eisen aan mezelf: Ik vond dat ik daar moest kunnen betalen. Maar goed, mijn pasje deed het niet. Door dat alleen maar te vinden, veranderde ik daar niets aan. Verder wilde ik niet dat iemand die ik niet kende mogelijk zou denken dat ik dit expres deed, zodat zij zou betalen.
Ja, echt: Op zulke momenten denk ik kennelijk dat andere mensen denken dat ik een soort van superkrachten heb en een mega-manipulatief meesterbrein ben.
Ook niet realistisch dus. Zij bood me dit aan. Ik kende haar beweegredenen niet, zij kende mij niet, dat hoefde niet. Dat was niet nodig. Ik mocht nu kiezen: Ik accepteerde het aanbod.
Diep geroerd was ik en in tranen. Zoveel zachtheid: Een ‘random act of kindness’, extra welkom zelfs na mijn zware dagen. Dit zijn bloemen langs je weg. Bloemenvelden!
Wat ik op deze weblog schrijf, schrijf ik niet omdat ik denk dat alles maar makkelijk is. Dat geloof ik niet. Niet over jouw leven en niet over mijn leven. Zelfs niet over ‘het leven’ in zijn algemeenheid.
Wat ik wel geloof is dat het het waard is. Dat er zoveel moois is.
Dr Seuss heeft hier een prachtig boek over geschreven; Oh the places you’ll go!
Ik lees de Nederlandse vertaling aan mijn dochtertje voor. Ze houdt zoveel van het boek en ik hou zoveel van de prachtige boodschap, dat het niet erg is dat ik het inmiddels al zo vaak heb moeten voorlezen dat ik het uit mijn hoofd ken. Hieronder wil ik graag een aantal stukken met jullie delen. (Het is absoluut de moeite waard om het origineel en/of de gehele vertaling te lezen)
Gefeliciteerd!
Vandaag is jouw dag
Doe ermee wat je wilt.
Alles kan, alles mag!
Heb je hersens in je hoofd
en benen in je broek?
Dan kun je alle kanten op.
Dus ga maar gauw op zoek
naar welke weg de juiste is voor jou.
Je volgt gewoon je benen.
Ga maar gauw.
Je wandelt door de straten.
Je komt van alles tegen.
Gevaar in zwarte gaten,
haast altijd links gelegen
Dus ga je naar rechts,
zulke gaten vergeet je
Gevaar moet je links laten liggen,
dat weet je.
—
Voor je het weet
zweef je hoog door de lucht
en zie je de wereld
in vogelvlucht
Snel als de wind,
als een vogel zo vrij,
vlieg je de anderen
vrolijk voorbij
Zo gaat het vaak.
Maar soms ook niet.
Soms gaat het mis,
zoals je ziet
Dan blijf je ergens hangen.
Dan loop je ergens vast.
Dan word je op je droomvlucht
door iets stekeligs verrast
De rest vliegt vrolijk verder
Je roept nog: “Wacht op mij!”
Het heuvelland verandert
in een ruige rotspartij
—
Overal waar je maar wilt, kun je komen
Je wordt kampioen in het spel van je dromen.
En dan kampioener. En dan kampioenst!
De zon op z’n zonnigst, het gras op z’n groenst
En iedereen roept:
‘Die komt er wel.’
Maar je bent er al!
Wat gaat dat snel!
Behalve als het anders loopt
Anders dan je had gehoopt
Sommige spelletjes speel je alleen.
Dan zul je dus zelf moeten kiezen:
Zal ik mezelf laten winnen vandaag,
of zal ik mij laten verliezen?
Helemaal alleen!
Niemand in de buurt
Behalve dan iets zwarts
dat in het donker naar je gluurt
Griezelige grompels! Ongewenst bezoek!
Je ooit zo sterkte benen staan te beven in je broek
Er kruipen koude kriebels langs de kronkels van je rug
Je wilt niet meer vooruit, je wilt alleen nog maar terug
En toch ga je verder
door onweer en regen
Geen zee is te diep,
geen gevaar houdt je tegen
Geen Huilende Hekels
met brullende bekken
geen kolkende golven,
geen schoenen die lekken,
geen kramp in je armen,
geen drijvend gevaar…
Je komt altijd ergens,
al weet je niet waar!
—
Wat kan ik hier nog aan toevoegen?
De dingen gaan zelden zoals je verwacht dat ze gaan. Ik ben mezelf de afgelopen weken behoorlijk tegengekomen; Ik werd op mijn droomvlucht door iets stekeligs verrast.
Niet leuk, maar het is ook een mooie kans om voor jezelf weer te verhelderen wat je belangrijk vindt, te voelen wat je nodig hebt en te mogen oefenen met daar zorg voor te dragen: Ik wilde niet meer vooruit, alleen nog terug… En toch ging ik verder!
Ik lees altijd graag, maar tijdens zulke periodes heeft het nog meer aantrekkingskracht. Bovenop al het andere is een boek dan een toevluchtsoord.
15 jaar geleden, toen ik met een ongediagnosticeerde PTSS rondliep en dagen met herbelevingen zich regen aan nachten vol nachtmerries, ontdekte ik een boekenserie (Sword of Truth- Terry Goodkind) die in de daaropvolgende jaren niet alleen een rustpunt in alle chaos bleek, maar ook de basis van veel inzichten die ik inmiddels heb geintegreerd in mijn leven en zelf ook uitdraag (ook hier op mijn weblog).
Het is een fantasy-serie, die los van alle magische elementen, een heel realistisch beeld van het leven neerzet. (misschien wel het meest realistische wat ik gelezen heb)
Ieder boek heeft als rode lijn een specifieke tovenaarswet, die veel overeenkomsten vertoont met militaire principes over vrijheid, geweld en zelfverdediging en (over)leven. Daarnaast draagt de serie de visie uit dat je mag zijn wie je bent en dat dat goed genoeg is, ook als je verschrikkelijke dingen hebt meegemaakt (je bent niet wat een ander jou heeft aangedaan) , dat je mag vechten voor je vrijheid, je leven en wat je belangrijk vindt en dat er veel schoonheid zit in kleine dingen.
De boeken zijn behoorlijk dik en ik kan er oneindig over schrijven, maar voor nu wil ik graag besluiten met een paar quotes, waar ik zelf ook de laatste tijd ook weer heel bewust bij stil probeer te staan en/of naar probeer te leven.
“It is not a weakness, child, to be a victim”
Het is geen zwakte, kind, om een slachtoffer te zijn.
“Pity for the guilty is treason for the innocent”
Medelijden met de schuldigen is verraad aan de onschuldigen
“Life is the future, not the past”
Het leven is de toekomst, niet het verleden
“Think of the solution, not the problem”
Denk aan de oplossing, niet aan het probleem
“Knowing when to fight is just as important as knowing how”
Weten wanneer je moet vechten is net zo belangrijk als weten hoe
“If you are unwilling to defend your right to your own lives, then you are merely like mice trying to argue with owls.
You think their ways are wrong. They think you are dinner.”
Als je niet bereid bent jouw recht op je eigen leven te verdedigen, dan ben je zoals muizen die ruzie proberen te maken met uilen. Jij denkt dat hun manier niet klopt. Zij denken dat jij diner bent.
En tot slot:
“Your life is your own. Rise up and live it”
Je leven is van jou, sta op en leef het
Mooier kan ik deze blogpost niet besluiten!
BRON: samenhelen.wordpress.com