Stil staan

Stil staan…..
De wereld raast door
Terwijl mijn wereld soort van stil staat
Feestjes, ontmoetingen, werk
Iedereen heeft genoeg te doen
Ook vrienden, familie die te maken hebben met leed
Zij gaan ook door, in confrontatie met zichzelf
Ik ben thuis
Sta stil
Het doet me denken aan die perioden
Na het overlijden van mijn vader en moeder
Na zo’n overlijden
Ben je alleen bezig met de overledene
Met het regelen van de herdenking
Met het ontvangen van bezoekjes, telefoontjes, kaarten
De wereld lijkt dan ook even stil te staan
Niets doet er toe
Behalve de herinneringen, het samen delen en het afscheid
Nu leef ik in zo’n zelfde periode
Maar er is niemand doodgegaan
Eigenlijk is een deel in mijzelf opgestaan
En een ander deel doodgegaan
Gezien, gevoeld, gehoord hoe het echt was
Jouw aanwezigheid
Hoe indringend, opdringend, dominant en afschuwelijk
Hoe pijnlijk
Letterlijk kon ik niets meer
Verlamd, moe, beschadigd, gepijnigd
Nu bijna 2 weken geleden, een zwarte nacht
Besef ik meer dan ooit de waarheid
Hoe vreselijk
Maar ik heb mijn kleine meisje omarmd
Beschermd en erkend
En nu ben ik langzaam op aan het staan
Kwetsbaar, nieuw
Langzaam, stap voor stap
De oude ik wil nog snel
Maar mijn lijf heeft tijd nodig
Tijd voor herstel
Na ieder stapje moet ik uitrusten
Geen ruimte meer voor ontkenning
Voor afleiding
In de stilte…
Terwijl de wereld om me heen door raast
Sta ik stil, haast bewegingsloos
Om de waarheid te bevatten

Wat mooi verwoord @Mariel22 en zo herkenbaar   

Aangezien je dit in een openbaar forum hebt geplaatst stel ik je de vraag:
Mogen wij dit delen op onze social media kanalen ?
Of wil je dit bericht liever in het VIP forum hebben, dan verplaats ik hem voor je ?

Ik wilde ff nadenken. 't mag gedeeld worden.

Mariel22 schreef:Ik wilde ff nadenken. 't mag gedeeld worden.

Dank je wel voor de toestemming @Mariel22 , de keus ligt altijd jou ! 

Prachtig geschreven! Inderdaad rouwen we allemaal om dat stukje, of de stukjes van onszelf die we zijn verloren. Ik zal nooit meer vergeten hoe ik me voelde toen het besef kwam dat ik "een lotgenoot" ben. Ik miste ineens intens een wezenlijk stuk van mezelf dat de dader ongevraagd zich had toegeëigend. Mijn onschuld, mijn kind-zijn. Rauwe rouw, tranen, schreeuwen. Maar het kwam niet meer terug. En nu probeer ik weer met de wereld mee te draaien. Want stilstaan is goed. Maar toch wil ik weer meedoen, opkrabbelen. Littekens kweken en leven!

Dank je Britt1973! 
Heftig ook hé?! Mooi om het te kunnen delen 

Geen woorden voor, een kippenvel momentje ! Sterkte @Mariel22

 prachtig  mariel 
Heel mooi geschreven