Uitstel betekent niet altijd afstel.
In eerste instantie werd het uitgesteld vanwege het slechte weer, daarna vanwege de familiale beslommeringen die iedereen kent: verlies van baan, huwelijk, geboorte, ziekte, dood, verhuizingen. Afgelopen zaterdag was het dan toch zover.
Om 17.15 stonden we wat onwennig op een parkeerterrein in het midden van het land. Hier moesten we toch zijn? Gelukkig kwam er snel een busje met aanhanger, nog steeds een beetje onzeker (waar gaan we nu heen) stapten we in. Een half uurtje later waren we bij een groot weiland en kon de expeditie beginnen. Nog steeds met een heleboel vraagtekens in ons hoofd. Hier hadden we niet op gerekend, we hadden zelfs een tafel gereserveerd voor 19.00 uur, dat moest toch wel lukken? Niet dus, de reservatie afgezegd toen dat duidelijk werd. We moesten eerst aan het werk!
De mand uit de aanhanger, wat een kleine mand, die was nooit groot genoeg. Daarna volgden de flessen, de brander, een grote ventilator en nog een hele zware zak. De inhoud daarvan moest uitgelegd worden op het weiland, de touwen moeten gecontroleerd worden, de mand opgetuigd. Daarna kregen we de rest van de instructies. 2 man moesten de ballon openhouden, een ander de ventilator bedienen, 2 moesten in de mand gaan liggen die ondertussen op zijn kant lag, de andere mocht aan de kant blijven totdat de mand weer rechtop stond en er dan mocht iedereen er inklimmen. Met een klein schokje kwamen we los en viel het weiland onder ons weg. Wel een speciale gewaarwording, eigenlijk merk je niet dat je omhoog gaat anders dan dat de afstand tot de grond steeds groter wordt.
De hele operatie had het nodige publiek opgeleverd en het is opmerkelijk dat je hoog boven de grond nog steeds heel duidelijk de stemmen van de kinderen beneden kon verstaan. Daarna hadden we het te druk met kijken en elkaar dingen aanwijzen die we zagen. Het is heel speciaal om zo van boven Nederland te bekijken. Het lijkt allemaal speelgoed een beetje als Madurodam. Met champagne hebben we boven Nederland geproost op onze luchtdoop. We hebben een poosje boven weilanden gevaren, daar is het verbazingwekkend stil in de lucht. Boven bewoonde gebieden hoor je juist goed als mensen iets naar je roepen. Jammer dat het niet helemaal helder was, nu was er iets van versluiering, volgens mij kan je dan nog veel verder kijken.
Na een uurtje moesten we toch een landingsplek zoeken, de flessen gaan niet zo heel lang mee, maar de vlammen van de brander zijn dan ook wel kolossaal. Iedere keer als de brander aanging kreeg ik ook een heerlijk warme nek, van mij had die ook wel meer mogen branden. De landingsplek werd gevonden en de landing werd ingezet, ook daarvoor hadden we eerst instructies gekregen. De landing was wel een beetje hard, we vielen allemaal over elkaar heen. Misschien omdat de landingsplek midden in een park toch een beetje klein was? Wel leverde dat weer veel publiek op.
We zijn allemaal heelhuids uit de mand gekropen, maar begrepen nu waarom de kleine kinderen niet mee mochten. Ook nu moesten we weer de alles opruimen. Helaas voor ons kon de auto niet op de landingsplek komen omdat er een paaltje op de weg stond. Normaal gesproken hebben de maatschappijen wel een sleutel van zo’n paaltje, maar in dit geval was de juiste sleutel er niet bij. We hebben dus alles naar de auto moeten dragen. Met vereende krachten lukte dat wel, maar zwaar is het wel.
Al met al waren we om zo ongeveer half 11 bij de Mac. Om toch nog iets te eten want we hadden daar best wel behoefte aan. Ondertussen was bij mij ook de man met de hamer langs geweest dus ik kon op dat moment echt niet meer zeggen wat ik van de hele ervaring vond. Maar nu: het was heel leuk, een hele speciale ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Ik weet niet of dat erin zit, mijn 60ste verjaardag ligt al enige tijd achter mij, op mijn 50ste ben ik gaan bungeejumpen en voor mijn 70ste zal ik toch iets anders moeten verzinnen. Of misschien dan maar voor mijn 65ste? 70 klinkt al zo oud.
In eerste instantie werd het uitgesteld vanwege het slechte weer, daarna vanwege de familiale beslommeringen die iedereen kent: verlies van baan, huwelijk, geboorte, ziekte, dood, verhuizingen. Afgelopen zaterdag was het dan toch zover.
Om 17.15 stonden we wat onwennig op een parkeerterrein in het midden van het land. Hier moesten we toch zijn? Gelukkig kwam er snel een busje met aanhanger, nog steeds een beetje onzeker (waar gaan we nu heen) stapten we in. Een half uurtje later waren we bij een groot weiland en kon de expeditie beginnen. Nog steeds met een heleboel vraagtekens in ons hoofd. Hier hadden we niet op gerekend, we hadden zelfs een tafel gereserveerd voor 19.00 uur, dat moest toch wel lukken? Niet dus, de reservatie afgezegd toen dat duidelijk werd. We moesten eerst aan het werk!
De mand uit de aanhanger, wat een kleine mand, die was nooit groot genoeg. Daarna volgden de flessen, de brander, een grote ventilator en nog een hele zware zak. De inhoud daarvan moest uitgelegd worden op het weiland, de touwen moeten gecontroleerd worden, de mand opgetuigd. Daarna kregen we de rest van de instructies. 2 man moesten de ballon openhouden, een ander de ventilator bedienen, 2 moesten in de mand gaan liggen die ondertussen op zijn kant lag, de andere mocht aan de kant blijven totdat de mand weer rechtop stond en er dan mocht iedereen er inklimmen. Met een klein schokje kwamen we los en viel het weiland onder ons weg. Wel een speciale gewaarwording, eigenlijk merk je niet dat je omhoog gaat anders dan dat de afstand tot de grond steeds groter wordt.
De hele operatie had het nodige publiek opgeleverd en het is opmerkelijk dat je hoog boven de grond nog steeds heel duidelijk de stemmen van de kinderen beneden kon verstaan. Daarna hadden we het te druk met kijken en elkaar dingen aanwijzen die we zagen. Het is heel speciaal om zo van boven Nederland te bekijken. Het lijkt allemaal speelgoed een beetje als Madurodam. Met champagne hebben we boven Nederland geproost op onze luchtdoop. We hebben een poosje boven weilanden gevaren, daar is het verbazingwekkend stil in de lucht. Boven bewoonde gebieden hoor je juist goed als mensen iets naar je roepen. Jammer dat het niet helemaal helder was, nu was er iets van versluiering, volgens mij kan je dan nog veel verder kijken.
Na een uurtje moesten we toch een landingsplek zoeken, de flessen gaan niet zo heel lang mee, maar de vlammen van de brander zijn dan ook wel kolossaal. Iedere keer als de brander aanging kreeg ik ook een heerlijk warme nek, van mij had die ook wel meer mogen branden. De landingsplek werd gevonden en de landing werd ingezet, ook daarvoor hadden we eerst instructies gekregen. De landing was wel een beetje hard, we vielen allemaal over elkaar heen. Misschien omdat de landingsplek midden in een park toch een beetje klein was? Wel leverde dat weer veel publiek op.
We zijn allemaal heelhuids uit de mand gekropen, maar begrepen nu waarom de kleine kinderen niet mee mochten. Ook nu moesten we weer de alles opruimen. Helaas voor ons kon de auto niet op de landingsplek komen omdat er een paaltje op de weg stond. Normaal gesproken hebben de maatschappijen wel een sleutel van zo’n paaltje, maar in dit geval was de juiste sleutel er niet bij. We hebben dus alles naar de auto moeten dragen. Met vereende krachten lukte dat wel, maar zwaar is het wel.
Al met al waren we om zo ongeveer half 11 bij de Mac. Om toch nog iets te eten want we hadden daar best wel behoefte aan. Ondertussen was bij mij ook de man met de hamer langs geweest dus ik kon op dat moment echt niet meer zeggen wat ik van de hele ervaring vond. Maar nu: het was heel leuk, een hele speciale ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Ik weet niet of dat erin zit, mijn 60ste verjaardag ligt al enige tijd achter mij, op mijn 50ste ben ik gaan bungeejumpen en voor mijn 70ste zal ik toch iets anders moeten verzinnen. Of misschien dan maar voor mijn 65ste? 70 klinkt al zo oud.