van 
In een andere topic zeg ik dat ik het kind wat ik eens was niet hoef te zijn. Daar wil ik graag even verder op door gaan.
Het kind wat ik eens was, onbezorgd, nieuwsgierig, vrolijk enz. hoef ik niet te zijn, maar........... dat kind (0-4) is niet weg, niet verdwenen. Zij leeft in mijn hart, maakt me vrolijk, kijkt samen met mij door mijn ogen naar buiten of naar binnen. Ik koester haar, soms beïnvloedt zij mijn gedrag en gaan we even spelen. Het is een vrolijk en guitig kind en ik geniet van haar aanwezigheid. Zij voegt een hele dimensie toe aan mijn bestaan.
Niet alleen dit onbezorgde kind leeft in mijn hart, ook al die andere kinderen die het zoveel slechter hebben getroffen, die zo vreselijk angstig, verward, eenzaam, verdrietig, wanhopig zijn, leven in mijn hart. Ook deze kinderen (of kindsdelen) koester ik. Je zou maar zo'n kind zijn, dat wens je je ergste vijand toch niet toe? Als zo'n kind aandacht vraagt geef ik het haar, als zo'n kind bescherming of veiligheid vraagt doe ik mijn best haar dat te bieden. Ze mogen er allemaal zijn.
Samen zijn we 1 persoon, de persoon die ik NU ben.
Dat wens ik iedereen toe.
