van 
Je nergens bij voelen horen en trauma
Veel mensen voelen zich wel eens eenzaam of zich ergens niet bij horen.
Maar wat nou als je je helemaal nergens bij voelt horen en dit komt door een trauma?
Daar gaat deze blog van een lotgenote over, over de dingen die ze heeft ontdekt in dit proces die wellicht kunnen helpen, met haar toestemming gedeeld.
Ik heb me vaak erg eenzaam gevoeld en het mij ergens bij horen voelen is zolang ik me kan herinneren iets wat ik niet heb gekend.
Dit komt door mijn verleden, ik ben opgegroeid in een gezin waar het nou niet bepaald liefdevol en veilig was en dat is nog zacht uitgedrukt.
Eigenlijk heb ik altijd geprobeerd om mezelf te bewijzen en om er zo toch nog bij te kunnen horen. Zo ging ik andere mensen pleasen en probeerde ik het vrolijke meisje te zijn.
Zo liet ik al gauw weinig van mijn eigen emoties en mening zien.
Op school hoorde ik er niet bij en thuis ook niet en zelfs op straat werd ik gepest door 2 mensen waar een jeugdvriendinnetje en ik ook toch ook veel mee omgingen.
Ik ging met hun om, omdat ik mijn andere jeugdvriendinnetje niet wou teleurstellen niet omdat ik ze zelf zo aardig vond.
Er waren kleine momenten dat ik me er wel even bij kon horen voelen, maar er was en bleef een diep gevoel van er niet bij horen. Toen ik eenmaal weg was gelopen van mijn traumatische thuis situatie bij mijn vader, kwam ik in een crisisopvang terecht.
Ook daar liep ik tegen het probleem mij er niet bij voelen horen op en ging ik soms ook mee in negatief gedrag van andere jongeren om er bij te horen.
Echter waren er daar ook mensen die echt een vriend voor me waren, maar het gevoel van me ergens bij voelen horen? Ook hier voelde ik dat bijna niet, soms een klein momentje, maar eigenlijk was het gevoel van mij nergens bij voelen horen sluimerend chronisch aanwezig. Ik heb vaak twijfel aan mezelf gehad, ben ik dan zo raar dat niemand mij leuk vind?
Later mocht ik naar een gezinshuis na 6 zware weken in observatie crisisopvang, de periode in de observatie crisisopvang dat is ook traumatisch voor me geweest besef ik me nu jaren later. Die 6 weken zijn de reden geweest dat ik een opname in een pyschiatrische kliniek kosten wat het kost probeerde te voorkomen.
In een gezin zou je het gevoel vanzelf moeten krijgen dat je er bij hoort zou je zeggen.
Maar zo simpel is het niet geweest, nou was ik ook niet de makkelijkste, ik was ook erg jaloers, erg jaloers op de eigen kinderen die wel ouders hebben die van hen houden.
Ik heb het dan ook wel afgereageerd in die tijd op hun eigen kinderen en daar heb ik oprecht spijt van nu ik zie hoe een meisje die ik ken er af en toe mee worstelt dat zij wel ouders heeft die er zijn voor haar en van haar houden en dat er ook kinderen zijn die dat niet hebben, dan realiseer ik me ook hoe moeilijk dat soms voor mijn pleegzusjes moet zijn geweest en hoe onterecht en oneerlijk dat voor hen was.
Als zij dit lezen wil ik daar dan ook oprecht mijn excuses voor aanbieden.
Want laten we wel wezen zij kunnen er niks aan doen dat zij wel hebben waar eigenlijk elk kind recht op heeft.
Ik had heel erg te maken met mijn eigen eenzaamheid gevoelens, ze hebben me geprobeerd gerust te stellen, maar bij mij zat het gevoel van er niet bij horen te diep en durfde me ook niet echt open te stellen en om te praten over mijn gevoel.
Ik heb ook momenten gekend dat het wat beter ging, en dat ik me er wel een beetje bij hoorde voelen. Toch is het iets heel moeilijks geweest, de kleine momenten dat ik me wel ergens bij voelde horen dat zijn momenten die ik koester.
Maar wat me vooral opvalt, dat ik steeds vaker momenten heb dat ik me ergens bij voel horen sinds het jaar 2015. Ergens denk ik dat het er ook mee te maken heeft dat ik een stuk opener ben geworden over hetgene wat mij bezighoud en over wie ik ben en wat ik heb meegemaakt. Wat mij heel erg heeft geholpen is onder andere lotgenoten contact in 2015.
Ik ben dit jaar naar een aantal lotgenoten bijeenkomsten geweest en bij elke bijeenkomst was het een warm bad en voelde ik dat ik er bij hoorde en dat ik er wel mag zijn.
Wat ook kenmerkend is dat ik zie dat mensen bij me blijven en om me blijven geven no matter what, of die even weg zijn geweest uit mijn leven toch weer terug komen wandelen in mijn leven en dat doet me goed. Ook geeft het feit dat er ook mensen zijn die er onvoorwaardelijk zijn en die mij helpen en steunen omdat ze om me geven zonder er zelf beter van te worden, maar die het echt om mij gaat, het gevoel dat ik er wel mag zijn.
Het is wel erg bijzonder dat vlak voor het nieuwe jaar begon, ik spontaan werd gevraagd om langs te komen bij de familie van een vriendin. Ik had al eerder een situatie meegemaakt met de moeder van die vriendin en met die vriendin dat er ergens iets in mij was, van wat bijzonder dat deze mensen me horen, en het gaf me het gevoel van acceptatie.
Toen ik het er de volgende dag over had met m'n pyschologe, merkte ze op dat het eigenlijk heel positief was, maar ook zag ze de twijfel en toen we het daar over hadden, kwamen we er achter dat het vooral de angst om een ander tot last te zijn, en de angst voor afwijzing is die mij liet twijfelen en dat het als het ware een soort bescherming voor mezelf is geworden om te twijfelen en mensen dan vervolgens ook maar niet te durven toelaten of wel toelaten maar dan tot op een zekere hoogte en niet verder.
Zij noemde dit de onthechte beschermer en het kwetsbare kind als je hier een naam aan zou moeten geven in therapie taal. Ik vind het zo'n mooie manier om het te benoemen wat er speelt de schema therapie manier.
Het grappige is ook dat ik nu bezig ben samen met mijn pyschologe om te werken aan de overtuiging dat ik er niet mag zijn, het is hard werken want daarmee geef ik ook tegengas tegen één van de dingen die mijn vader bijvoorbeeld veel tegen me zei, één van de dingen die mijn pyschologe heeft gedaan en wat ik heel bijzonder van haar vond, is dat ze me een kerstkaart stuurde die overigens na de kerst pas kwam met de post
Maar de tekst die er in stond vond ik zo waardevol dat ik het een heel bijzonder en fijn iets vond zo aan het eind van het jaar.
Ze schreef in het kaartje waar fijne feestdagen op stond aan de bovenkant het volgende:
De laatste tijd komt steeds meer het gevoel van ergens bij horen, dit komt door verschillende vriendinnen en mensen in mijn omgeving die veel voor me betekenen.
Aan het eind van 2015 is er iets gebeurd wat mij echt een tegen ervaring heeft gegeven, en ik vind het zo mooi om te merken dat het echt even bij me binnen kwam.
Met oud en nieuw 2015 op 2016 zou ik eerst alleen zitten, en toen vroeg spontaan een vriendin in de buurt of ik langs wou komen, en de manier hoe ik verwelkomd werd door haar en haar familie, dat vond ik zo ontzettend fijn.
En mooi om te zien, dat ook ik er bij hoorde en bij werd betrokken, en dat ook ik er toe deed, dit was een ervaring die echt heeft geraakt.
Mensen die mij nog amper kenden, namen mij op in hun oud en nieuw en in hun gezin, ook kon ik kleine stukjes kwetsbaarheid van mijzelf laten zien, en er werd lief op gereageerd.
En het was ook nog eens mega gezellig, op Facebook heb ik al een post hier over gezet, maar het was serieus de gelukkigste en bijzonderste oud en nieuw die ik tot nu toe heb gehad.
Het is zo fijn dat ik mij steeds meer ergens bij voel horen en steeds meer geaccepteerd mag voelen, ergens denk ik ook dat het begint met jezelf accepteren en zelf opener worden in contact en mensen een kans te durven geven maar ook een kwestie van de juiste en liefdevolle mensen om je heen verzamelen.
Hieronder een paar tips als je je herkend in het gevoel van nergens bij horen:
1. Zelf acceptatie, je zelfvertrouwen hoort immers ook niet van anderen af te hangen, behandel jezelf als hoe je je beste vriendin zou behandelen.
2. Praat er over met iemand die je vertrouwt en vraag om bevestiging als je dat nodig hebt.
3. Realiseer je dat mensen niet zomaar met je omgaan, dat doen ze echt niet uit medelijden, dat doen ze omdat je iets voor hun betekend.
4. Probeer mensen een kans te geven, het voelt misschien veilig om bij twijfel en angst voor kwetsing/afwijzing veilig in je schulp te gaan kruipen en je gevoel af te sluiten, maar het is niet de oplossing want juist door tegen ervaringen kun je leren dat je er wel bij hoort en er wel mag zijn zoals je bent.
5. Blijf ten alle tijden jezelf, ga niet mee in het gedrag van anderen alleen omdat je dan denkt dat ze je dan aardig vinden of dat je er dan bij zou horen, want ook daar zal je op de lange termijn niet gelukkig van worden.
6. En tot slot wil ik zeggen heb geduld met jezelf, het gevoel is niet zomaar uit het niets gekomen en heeft een reden waardoor je dit gevoel hebt ontwikkeld en ook dat heeft de tijd nodig om verwerkt te worden.
7. En mijn allerlaatste tip, zoek Professionele hulp als je er niet uitkomt.
Ik wil al mijn lotgenootjes en de mensen die hier mee worstelen heel veel sterkte wensen.
Het is geen makkelijk proces en zal niet voor iedereen hetzelfde zijn maar met geduld en doorzettingsvermogen kom je vast al een heel stuk op weg.
Laatst aangepast door Admin op di 20 maa 2018, 13:34; in totaal 3 keer bewerkt
(als dat okee is)
Joost
groepsknuffel voor Saartje ( als dat oké voor je is) 
maar ook weer herkenbaar voor velen onder ons.. je bent van harte welkom om lid te worden zoals 
Wat je schrijft is heel herkenbaar voor veel lotgenoten hoor!
en dank je wel voor je bijdrage aan deze discussie 
