van 
Op de gang wachten cliënten gespannen op de therapeuten voor hun EMDR sessie. Een cliënt maakt de vergelijking met het laten trekken van een kies: je weet dat het pijn gaat doen, maar toch doe je het want het moet eruit zodat het kan genezen.
Exposure sessie. Er is niets meer over van de stoere veteraan die net nog tegenover mij zat. Hij ligt in foetus houding op de grond, hij beschrijft hoe hij onder vuur ligt van zware wapens. YouTube speelt een geluidsfragment af van inslag van granaten. Op advies van een collega loop ik hard stampend om hem heen om de trillingen in de grond enigszins na te bootsen. Eindelijk breekt de man op de grond en laat hij zijn angst en verdriet toe. Doodsangst had hem destijds overvallen en dit strookte in het geheel niet met zijn zelfbeeld van onverschrokken militair. Nu hij zo huilt en durft toe te geven dat hij zichzelf in gedachten al dood zag liggen, komt er ook ruimte om te zien dat het een menselijke reactie is die niets zegt over hem als persoon. Ik zie weer een stoere veteraan liggen, die ontzettend moedig is om zijn angsten zo in de ogen te kijken. Hij voelt weer kracht opkomen om zichzelf opnieuw te beoordelen. Geen stoere veteraan die toneel speelt, maar een man die zo moedig is toneelspel te laten varen.
Vaak wordt mij gevraagd of ik mijn werk niet heel zwaar vind. Al die trauma’s en narigheid die je te horen krijgt. Echter voel ik dat ik onderdeel kan zijn van een oplossing, een toekomst, een beter leven. Dan sta ik te trappelen om de behandeling te starten. Niet om de cliënt, maar om het trauma te lijf te gaan. Die monsters in het hoofd hebben hun langste tijd gehad, genoeg macht gehad, ze moeten eruit. Hij of zij weet verstandelijk wel dat het trauma voorbij is, maar de ervaring blijft kleven zonder dat je het kunt afschudden. Niets is mooier dan iemand toch elke keer weer een stukje lichter en meer zichzelf te zien worden. Dat die man of vrouw steeds beter ziet: het is niet mijn schuld, het lag niet aan mij, ik ben ok, ik kan op mezelf vertrouwen.
Daar sta je dan met recht voor je volstrekte duisternis. Uit dat duister klinken afschuwelijke geluiden van menselijk leed en geweld. Achter je bevindt zich jouw vertrouwde omgeving met alle mensen waar je zielsveel van houdt: partner, kinderen, ouders. Als je niets doet kun je al die dierbaren verliezen. Je hart klopt als een bezetene en zweet gutst langs je lijf. Je weet dat je die donkere kant op moet maar je durft niet, je hele wezen verzet zich. Dan vragen we je om vooruit te rennen, recht het angstaanjagende duister in, acht dagen lang. Respect voor de cliënten van PSYTREC, de echte helden die het aandurven hun angsten te lijf te gaan.
Een jaar werk ik nu bij PSYTREC, een plek waarvan ik het bestaan ontzettend toejuich. Want ik geloof er heilig in dat je PTSS moet behandelen, in plaats van afwachten of jarenlang stabiliseren. Iemand die de hele dag door herbelevingen heeft wordt niet stabiel. De ellende blijft door het hoofd spoken en dat moet eruit. Iemand die zich gemotiveerd voelt een dergelijke behandeling aan te gaan, behoort die behandeling ook te krijgen. Bij een goede setting weten veel mensen zich veilig genoeg om de sprong in het diepe te wagen. Samen met mijn collega’s voel ik de gedrevenheid om bij elke nieuwe groep cliënten telkens weer samen die strijd aan te gaan om de trauma’s de wereld uit te helpen.
Toen ik van mijn laatste vakantie terugkwam, zag ik vanuit mijn autoraampje een cliënte buiten op een houten bankje zitten. Op de rugleuning, met de rug naar het bos, rustig kijkend over het terrein. Wat een verschil met het schichtige meisje van het begin. Het liefst was ze onzichtbaar. Ze leek zich nu veel meer bewust van zichzelf in het geheel, meer in harmonie met haar omgeving. Nog niet trots of zonder angst, maar ze was er weer. Er zat echt iemand. Ik parkeerde de auto en ging nog net niet huppelend naar binnen. PTSS zal blijven voorkomen. Maar als het aan PSYTREC ligt, niet meer levenslang.
BRON: https://www.linkedin.com/pulse/1-jaar-psytrec-marit-peters
