Een leven lang het gevoel niks waard te zijn door Trijntje Poolstra

Zaterdag 1 maart 2014

Om zich af te reageren, schildert Trijntje Poolstra. Ze hoort bij de ’onrendabelen’, past niet in de hokjes en kan onmogelijk in het witte gedeelte komen. AFBEELDING TRIJNTJE POOLSTRA

Slachtoffer Trijntje Poolstra loopt al jaren van het kastje naar de muur en weer terug ’Die twee woorden: jij niet’
Door: [url=a.van.aarsen@hdcmedia.nl]Annet van Aarsen[/url]

Leiden ✱ Trijntje Poolstra uit Leiden, slachtoffer van zware mishandeling en misbruik in haar jeugdjaren, loopt van het kastje naar de muur. Ze krijgt overal te horen dat ze niet past, dat ze te duur is, dat er geen hulp is voor haar. Ze hoort bij de ’onrendabelen’, zoals ze dat zelf noemt. Ze viel op in de hele discussie rond Benno L. ,,Gun hem een tweede kans en laat u niet leiden door uw eigen angst en onmacht, maar gebruik dit om uw kinderen weerbaarder te maken.  Ik kan daar niet genoeg op hameren’’, schreef ze in een ingezonden brief.

Maar ze liet er ook even fijntjes bij weten, dat het grote verschil hoe we in Nederland met daders omgaan en met slachtoffers haar enorm veel pijn doet. De keren dat zij een steuntje in de rug kreeg, zijn met gemak op één hand te tellen. Een schril contrast met het leger aan begeleiders en vrijwilligers dat klaar staat voor de man die de afgelopen weken het nieuws beheerste, Benno L.

,,Mijn hele leven heb ik die zelfde twee woorden gehoord: jij niet! Er gebeuren dan twee dingen met me’’, zegt Trijntje. ,,Ik word woedend, echt heel erg boos. Maar tegelijkertijd ben ik direct ook weer dat kleine meisje dat daar (ze wijst naar een hoek van het zaaltje waar we praten, red.) achter dat kastje in de hoek kruipt.’’ Ze ziet er fragiel uit, maar tegelijkertijd ook heel sterk. Ze weet precies wat ze niet wil vertellen en wat ze wél wil vertellen. Met zo iemand kan het niet slecht gaan. Of toch wel? ,,Ik kan er mee leven’’, zegt ze. ,,Ik kan er mee omgaan, met alles wat er in mijn jeugd is gebeurd. Maar ik kan dat niet met alles wat er de afgelopen tien jaar is gebeurd. Ik heb het eigenlijk opgegeven.’’


Oké, die laatste tien jaar: het beginpunt wordt gemarkeerd met het moment dat Trijntje besluit om op te stappen uit een niet te best huwelijk. Fysiek had hij haar nooit wat aangedaan, maar hij had haar altijd wel het gevoel gegeven dat ze er niet toe deed. ,,Ik stond op straat, met lege handen.’’ Waar ze ook om hulp vroeg, ze werd weggestuurd. ,,De sociale dienst kon niks voor me doen en stuurde me naar maatschappelijk werk. Daar zeiden ze: we kunnen niks voor haar doen, want ze heeft geen adres. De crisisopvang, daar hadden ze geen plek en bovendien moest je worden doorverwezen. De huisarts stuurde me naar maatschappelijk werk en maatschappelijk werk stuurde me weer terug naar de huisarts. Zo ging het maar door. Ik was niet in staat om adequaat te reageren. Mensen die hulp nodig hebben, staan niet zo sterk in hun schoenen.’’

Er volgden nog meer afwijzingen. Of het nu ging om de vraag bij het arbeidsbureau of ze een re-integratietraject mocht volgen, of - vanwege de beschadigingen uit haar jeugd - een Wajong-uitkering, begeleiding door de GGZ of wat dan ook: overal was het antwoord ’nee’. ,,Bij geen enkele instantie wordt er gekeken naar de mens. Het gaat om de wetten en de regels. Pas je niet in dat hokje, dan moet je weg. Ik pas in geen enkel hokje.’’

---

Leiden ✱ Onder de kop ’de littekens van kindermishandeling’ stond het levensverhaal van Trijntje Poolstra al eens in de Nouveau. Een horrorverhaal dat begon toen haar moeder overleed, een verhaal met veel lichamelijk, geestelijk en ook seksueel misbruik.

Als vierjarige woonde ze bij haar opa en oma, waar ze leerde dat ze het beste haar mond kon houden. Niet veel later verhuisde ze naar haar vader en diens nieuwe vriendin. De vrouw peperde haar in dat ze een duivelskind was. Trijntje deed altijd wel iets verkeerd.

,,Dan sloeg mijn stiefmoeder me of ze liet me urenlang in een donkere gang staan’’, ver-
telde Trijntje in Nouveau. De huiskamer heeft ze nooit gezien. ,,Ik zat boven en werd gecommandeerd en afgeluisterd door een intercom.’’ Niemand zag iets, niemand deed iets, zegt Trijntje. ,,Ik was dan ook een ster in mezelf onzichtbaar maken. Ik deed wat er van me werd verwacht, verder hield ik me gedeisd.’’

De jeugdjaren hebben grote littekens achtergelaten. Maar zo onzichtbaar als ze als kind was, is de Leidse niet meer. Tien jaar geleden, toen ze op straat kwam te staan nadat ze besloot te scheiden, meldde ze zich aan als inspreker bij de Leiderdorpse gemeenteraad.

Ze droeg haar tien geboden voor -

-Ieder mens heeft recht op bescherming,
-Ieder mens heeft recht op een veilige omgeving,
-Ieder mens heeft recht op een steuntje in de rug...'

- en legde haar situatie uit.

,,Hoe kan je iemand die zó aan de grond zit overal wegsturen’’, vroeg ze.

Gisteren had Trijntje Poolstra een gesprek met de Leidse burgemeester Henri Lenferink, naar aanleiding van een brief die ze hem stuurde.
,,Ik weet niet of ik er wat aan heb, maar het was een goed gesprek.’’

Een indrukwekkend verhaal Trijntje en toch zo herkenbaar voor velen...

Hoi Tonny,

Bedankt voor het lezen, dat heb ik zelf nu ook maar gedaan. Voor het eerst.
Het is een artikel in de krant en net als het artikel in Nouveau vertelt het meer niet dan wel.

Het is voor mij niet te bevatten dat we zo met mensen omgaan in dit land. Ik kan er werkelijk met mijn pet niet bij.

Trijntje

Daar ben ik het 100% mee eens Trijntje, mensen tellen niet meer mee in dit land als ze geen "dollartekens in de plus" vertegenwoordigen !!

Trijntje schreef:Hoi Tonny,

Bedankt voor het lezen, dat heb ik zelf nu ook maar gedaan. Voor het eerst.
Het is een artikel in de krant en net als het artikel in Nouveau vertelt het meer niet dan wel.

Het is voor mij niet te bevatten dat we zo met mensen omgaan in dit land. Ik kan er werkelijk met mijn pet niet bij.

Trijntje

Ik heb het trachtten dit te bevatten al lang geleden opgegeven Trijntje, ik denk dat hun hersens anders functioneren dan die van ons, misschien omdat zij dit "bewustzijn" er niet ingeramd/ingestampt hebben gekregen zoals wij?

Hi Popeye,
Natuurlijk hebben wij een ander "bewustzijn". Onze kinderhersentjes hebben andere verbindingen  aangelegd. Dus wat dat betreft is het een aardige chaos in mijn hoofd er is geen "normale" verbinding te vinden. Ik heb al jong geleerd om mijn lichaam te verlaten, om mezelf op te splitsen. Het heeft zo zijn voordelen.
Maar hoe rechtvaardig is het dat ik daar vandaag de dag nog steeds de rekening voor moet betalen? Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik moet op dit moment eerst alles wat ik heb inleveren en als alles weg is mag ik een bijstandsuitkering. Dat maakt me letterlijk ziek! en zo woedend dat ik visioenen heb om het hele regeringscomplex op te blazen, met de grond gelijk te maken.
Ik ga uit mijn dak als ik in 2011 in uiterste wanhoop een beroep doe op de overheid en dan als reactie krijg van Mark Rutte, dat hij begrijpt dat ik me in de steek gelaten voelt door de instanties zowel vroeger als nu, dat ik mezelf heb moeten prostitueren om in leven te kunnen blijven (omdat me in de jaren 70 ook een bijstandsuitkering geweigerd werd omdat ik maar geld moest lenen van familie. Hoezo familie? die was me toch door de overheid afgenomen? Die had ik toch niet meer?) en dat ik nog maar eens terug moet gaan naar de instanties. Dit terwijl ik hem uitgelegd heb dat ik overal, bij alle instanties geweest ben en dat diverse malen. Ik heb hem een pijpleiding naar Slochteren aangeboden.
Van de voormalige staatssecretaris de Krom te horen krijg dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn leven. De overheid wel de wetten maakt maar niet verantwoordelijk is voor de uitvoering.
De meeste reageren helemaal niet, er was misschien nog wel een mogelijkheid dat ik in aanmerking zou kunnen komen voor een tegemoetkoming voor een opleiding. Daar zat ik niet op te wachten.

Als ik binnenkort alles heb ingeleverd mag ik dankbaar zijn voor een bijstandsuitkering! Het had nooit zover mogen komen!
Ik heb me in 2011 gemeld bij de commissie Samson, niet zo zeer vanwege het seksueel misbruik wat na mijn 14de weer opnieuw begon, maar vanwege het eindeloos tegen muren aan lopen van de bureaucratie. Het seksueel misbruik is niet mijn grootste trauma, het was meer iets waar ik niet onderuit kon dus was het verstand op nul, blik op oneindig, gaan liggen en mezelf ergens anders projecteren, dan was het het snelst voorbij. Het werd een lichaam aangedaan, maar zelf was ik ergens anders. Mijn grootste trauma's zijn wat eraan vooraf ging. De vernederingen, de dreiging, mijn doodsangst, de machteloosheid, de eenzaamheid en het verdriet van NIETS te zijn. Een gebruiksvoorwerp waar iedereen alles ongestraft mee kon doen en laten wat die wilde. Dat was en is nog steeds mijn diepste pijn. Ik was een stuk oud vuil. In 2004 zei ik: ho eens even, dit moet afgelopen zijn. Ik ben wel degelijk een mens en mag er wel degelijk ook zijn. Helaas bleek dit niet het geval he', want alle instanties wezen me af. Bij alle instanties waar ik kwam voor hulp kreeg ik een NEE te horen.
Het maakt me ziek Popeye en ik kan het niet bevatten en zal het ook nooit kunnen bevatten.

Trijntje

Hallo Trijntje,

Tja wat kan ik hierop zeggen.. dit alles is zo herkenbaar, ook ik heb bijna m'n hele leven lang tegen zulke obstakels opgelopen en ben door alle instanties van het kastje naar de muur gestuurd en begrijp je frustraties maar al te goed ! Mijn conclusie over de politiek en zijn overheidsdienaren is dan ook dat het allemaal "maffia figuren" zijn die lijden aan hoogmoedswaanzin en machtswellust, enkel en alleen om de reden dat zij toevallig uit de "juiste" schoot geboren zijn !

Je kunt tegenwoordig nauwelijks de tv aanzetten of het gaat wel over de ellende die politiek Den Haag verspreidt onder de burgers. Of over de fraudezaken bij instanties. Het is 1 bak ellende. Maar ik blijf mijn frustratie nog wel een poosje botvieren op de politici.

Maar ik blijf erbij: Zo ga je niet met mensen om! Dat blijf ik ze te pas en te onpas vertellen.

Trijntje

Trijntje schreef:Je kunt tegenwoordig nauwelijks de tv aanzetten of het gaat wel over de ellende die politiek Den Haag verspreidt onder de burgers. Of over de fraudezaken bij instanties. Het is 1 bak ellende. Maar ik blijf mijn frustratie nog wel een poosje botvieren op de politici.

Maar ik blijf erbij: Zo ga je niet met mensen om! Dat blijf ik ze te pas en te onpas vertellen.

Trijntje

Zo denk ik er ook over Trijntje !!!  :evil:

Heb het gelezen ,ben er stil van .en inderdaad zo herkenbaar misselijk wordt je van!!Het blijft vechten tegen de bierkaai.

Yep, het blijft vechten tegen de bierkaai. Daar ben ik me van bewust dus is het eigenlijk part-time vechten. Er moet ook tijd voor iets leuks overblijven. Vaak is het lange tijd gewoon maar afwachten. Maar dat herken je natuurlijk ook.

Trijntje

zeker dat ik daar alles van af weet,en ben dan ook van mening dat het over de hele linie niet leven is maar overleven.En wat je zegt ,er moet ruimte blijven voor leuke dingen,soms moet je je zelf een schop onder je achterste geven en denken gaan met die banaan.elke dag die je blijft zitten is een verloren dag.los van alle ellende heeft het leven ook mooie dingen te bieden

@Trijntje en @foekje , lieve dames ik heb groot respect voor jullie optimisme, jullie achtergrond kennende, dat mag ook wel eens gezegd worden vind ik !!! Petje af hoor dames 

Ach ja we moeten maar net doen al zijn we gek,hahaha.opstaan en verdergaan.enne het respect is wederzijds  :bye: :sorry:

Hoi Tonny, ik zie dat je dit stuk op twitter hebt gezet.

Weet je, ik heb vrede met mijn jeugd, ik heb vrede hoe het verlopen is, het is voorbij en het boek is gesloten, wat rest zijn een x-aantal blanco vellen die ik naar believen in kan vullen. Waar wel een kadertje omheen zit omdat we nu eenmaal in een bepaald systeem zitten. (wereldwijd)

Natuurlijk heeft mijn jeugd een impact: het heeft me gemaakt tot de mens die ik nu ben en natuurlijk blijven er gevolgen: er zijn nog steeds "allergische reakties", soms zelfs heftig, het is aan mij om daar mee om te gaan.
Ik heb gevochten voor wat ik waard ben, als je voor een dubbeltje geboren bent wordt je nooit een kwartje, nu ben ik een glanzend dubbeltje en tel mijn zegeningen en dat zijn er best veel.
om er een paar te noemen:
Ik ben gezond, heb kinderen met zijn ups en zijn downs, kleinkinderen, mijn kat en af en toe de hond van mijn zoon, mijn huis, mijn tuin, ben mobiel, genoeg hobby's en dankzij een bijstandsuitkering met de bijbehorende toeslagen genoeg geld om van rond te komen.
En dan zeker niet onbelangrijk: ik heb mezelf en je zou kunnen zeggen dat ik daar mijn handen aan vol heb.

Hahaha Trijntje, dat is zeker een handvol..
Maar wat ik het mooiste eraan vind is dat je zegt: 'Ik heb mezelf' !
Wat dus inhoudt dat jij jezelf hebt terug gevonden tijdens je strijd en herstel.. 
Dat is het meest waardevolle ervan  

@Trijntje,

Zeer bekend verhaal, ook ik ben ervaringsdeskundige(man).
Als oud Neerboscher al 52 jaar in de schitt, nooit geloofd, altijd afgewezen, misbruikt en geslagen en niet een draai om de oren of een schop onder de kont, nee blauw van de klappen en de knepen en stokken over je hele lichaam.
Nadat ik weg was van Neerbosch ging de ellende gewoon door je kwam uit een tehuis dus nergens welkom! 23 jaar geleden heb ik mij er bij neergelegd een nieuwe vriendin en vanaf dag 1 verteld over mijn verlden, met haar en haar moeders begrip lijdt ik nu een ''goed'' leven, en toch blijft het aan je vreten want wat als ik straks uit de mager Wajong ga en AOW krijg, een aanvullend pensioen heb ik niet kunnen opbouwen omdat ik al vanaf mij 23 j afgekeurd ben door alles wat er op en onder auspiciën van Neerbosch was gebeurd, pas ongeveer 2 jaar geleden werd ik door de rechtbank geloofd, maar wat nu? Schuldvrij financieel ja maar met een lijf van een 100 jarige doe je niet veel.
Ik hoop dat de commissie de Winter https://www.commissiegeweldjeugdzorg.nl/ nog wat kan doen voor ons ''de jarenlang lichamelijk en geestelijk mishandelden'' kan betekenen.

Trijntje ik wens jou en al onze ''gelijken veel sterkte''

Kunnen @Trijntje en @foekje (zelfde persoon?) mij kunnen uitleggen hoe je, na 10 jaar 24/7/365 seksueel misbruik, lichamelijk en geestelijk geweld, weer een normaal mens kunt worden? Ja ik ben nu ''gelukkig'' met vriendin en zoon, maar niet zoals ik om mij heen zie, ik ben ondanks medicatie niet lichamelijk pijnloos en geestelijk word ik nog steeds van binnenuit opgevreten aangewakkerd door alle '''nieuws over misbruik en geweld met altijd dezelfde leugens'' ik trek mij dat aan en voel mij door het minst of geringst aangevallen, ik vertrouw al 53 jaar niemand echt meer ondanks dat, laat ik, kan ik dat naar buiten niet laten blijken, ik lig nachten soms dagen lang zonder en met tranen wakker, ik neem op vrijdag of zaterdag avond een pil om te slapen hoewel ze daarvoor niet bedoeld zijn en met als gevolg de dag erna extra pijnstillers omdat je helemaal stijf word van die ''slaap'' pil.
Ik heb een kind en vriendin die zorg behoeven vandaar en dan + het voorgaande!


Dus hoe kun je weer een normaal mens worden? De mens die ik was voordat ik op Neerbosch kwam, vrolijk en onbevangen met belangstelling voor alles en iedereen om mij heen!?

Hallo Stroke,

Allereerst: ik ben Trijntje, en niet Foekje. Wij zijn echt 2 heel verschillende personen.

Ik vind het heel erg wat jou overkomen is. Neerbosch is/was een verschrikkelijk oord heb ik begrepen.

Je stelt een vraag: Hoe kun je weer een normaal mens worden? De mens die je was voordat je op Neerbosch kwam, vrolijk en onbevangen met belangstelling voor alles en iedereen om je heen?

Wat is een "normaal" mens? Ik heb geen flauw idee. Normaal is wat jezelf normaal vind. 
Ik heb voor jou niet de oplossing. De weg is voor iedereen persoonlijk. Iedereen zal zelf daar zijn eigen invulling aan moeten geven.
Wat ik wel kan zeggen is dat ik alles aangepakt/ gebruikt heb wat ik tegen kwam om verder te komen. Veel in de spiegel gekeken: Wie, wat, waar ben ik, hoe en waarom doe ik wat ik doe?
In 2004 ben ik begonnen met praten en gaan praten en gaan praten en gaan schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Delen is helen! zoals hier vaak gezegd wordt.
Ook andere manieren zoals schilderen, tekenen, muziek maken en luisteren, meezingen (of blerren), buiten bezig zijn, fietsen, zwemmen wandelen veel lachen, enz. heb ik gebruikt om me te kunnen uiten en om mijn hoofd leeg te maken.  
Ook ik heb regelmatig boven de wc pot gehangen om de shit eruit te kotsen en regelmatig een zodanige koppijn gehad dat het leek alsof mijn hoofd in een bankschroef zat die langzaam maar zeker steeds verder werd aangedraaid. Ook ik heb dagen gehad dat ik mijn bed niet uit kon komen omdat mijn benen me niet wilden dragen of gewoon van ellende. Heb wel eens serieus aan zelfdoding gedacht. Visioenen gehad van het opblazen van het Binnenhof en andere gebouwen en ik heb me zelfs in de mogelijkheid daarvan verdiept. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn en het is zeker geen makkelijk traject, het is zelfs hard werken en je moet er ook aan toe zijn.

Ik heb me de afgelopen jaren ook helemaal uitgeleefd. Alle emoties heb ik langs zien komen ik ben daar ingedoken en heb ze echt doorleeft en uitgeleefd. En ik ben gaan halen wat ik nodig had. Erkenning! Het kost moeite, het kost tijd maar het was wel een investering in Mezelf.
Ik zal nooit meer dat kind zijn wat ik eens was, vrolijk onbezorgd onbevangen liefdevol nieuwsgierig maar dat hoeft ook niet. Ik zal nooit weten wat of wie ik geworden zou zijn als al die shit niet langs of over me heen gekomen was, andersom geldt ook: zonder die shit zou ik nooit geweest zijn wie ik nu ben. Er blijven valkuilen waar ik regelmatig ingevallen ben, maar waarvan ik hoop dat ik nu om de meeste heen kan lopen, mocht ik er toch invallen dan krabbel ik er ook wel weer uit.

Gelukkig zijn is een moment opname. Ik kan dolgelukkig zijn als er nieuwe knoppen open springen, als de zon schijnt, met muziek, met mijn hobby's, met een flinke onweersbui of een flinke storm, met mijn kinderen en kleinkinderen en een heleboel andere kleine dingen. 

De kleine bloemetjes op mijn levenslijn, die koester ik en als het even kan maak ik er een slinger van.

Dag Trijntje,

Zo herkenbaar, zo ellendig waar je levenslang tegen op loopt. Dan denk je met je zonde verstand: de samenleving roept alsmaar: misbruik is slecht! mishandeling is slecht! Het namelijk zoveel ernstige gevolgen. Prima dat ze dat roepen, maar zoals je ook bij jou ziet ( ik heb exact hetzelfde we zitten in hetzelfde schuitje-  dan denk je: en waar is dan de erkenning, dat kleine beetje erkenning in de vorm van een beetje HULP, een  beetje invoelen hoe dingen werken na zoveel ernstige ervaringen... Je vraagt je dan af: menen jullie het wel dat jullie seksueel misbruik en mishandeling zo erg vinden? Waarom is er dan geen hulp, waarom wordt alles zo extreem moeilijk gemaakt?Waarom niet die medemenselijkheid om te begrijpen dat je al die ellende  van nu er niet EXTRA nog eens bij kan hebben, je hebt al zoveel gehad. 
Het lijkt erop alsof het ze stiekem om iets anders gaat. Wel roepen dat kindermishandeling zo erg is, maar geen adequate hulp, geen hulp al bij normale dingen zoals voor jou een WAJONG of praktische zaken. Ik heb zojuist meegemaakt dat ik in november  door de huisarts naar de TRTC  (Top Referent Trauma Centrum, zeg maar het 'beste'wat er zou zijn) ben gestuurd, waar bleek dat mijn soorten problematiek absoluut niet daar behandeld kan worden... en nu 5 maanden verder krijg ik van de TRTC een doorverwijzing.... naar de huisarts!!! Dat is dus wat ik in jouw verhaal zo goed herken, 
het zou tijd worden  dat hier verandering in komt. Ik zal er in elk geval op mijn blog nog een artikel over gaan schrijven, want zogenaamd is alles o zo goed geregeld, maar ondertussen... Heel veel sterkte toegewenst Trijntje, ik leef met je mee....
Groeten, Fepijn

Trijntje schreef:Hallo Stroke,

Allereerst: ik ben Trijntje, en niet Foekje. Wij zijn echt 2 heel verschillende personen.   

Jullie verhalen en schrijfwijze is 99% gelijk vandaar mijn gedachte, sorry hiervoor.

Trijntje schreef:Ook ik heb regelmatig boven de wc pot gehangen om de shit eruit te kotsen en regelmatig een zodanige koppijn gehad dat het leek alsof mijn hoofd in een bankschroef zat die langzaam maar zeker steeds verder werd aangedraaid. Ook ik heb dagen gehad dat ik mijn bed niet uit kon komen omdat mijn benen me niet wilden dragen of gewoon van ellende. Heb wel eens serieus aan zelfdoding gedacht. Visioenen gehad van het opblazen van het Binnenhof en andere gebouwen en ik heb me zelfs in de mogelijkheid daarvan verdiept. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn en het is zeker geen makkelijk traject, het is zelfs hard werken en je moet er ook aan toe zijn. 

Nadat ik vorig jaar de gerechtelijke uitslag betreffende seksueel misbruik op neerbosch kreeg en voor 100% in gelijk gesteld.
Kreeg ik tot heden last van bovenstaande.
Ik kreeg geld, ja! Maar tevens het gevoel van weer misbruikt te zijn, althans zo voelt het.
Er is geen dader gestraft! Bewijs voldoende, maar 90% van de bewezen daders leeft niet meer of is vertrokken naar verre oorden.

Nu word er onderzoek gedaan naar lichamelijk en geestelijk geweld, ik weet dat zeker één van mijn molesteerders nog leefde in 2013, zijn naam stond in de krant.

Ik heb als hij in de rechtszaal, zo deze er komt, 1 vraag : waarom die vreselijke agressie op de slaag momenten, eruit! en naar het waslokaal waar je op mij in begon te slaan en mijn lichaamsdelen de wasbakken van de muur sloegen omdat jij mij er tegen aan kwakte, mij in mijn vlucht alle trappen afsloeg en dien gevolge alle ramen sneuvelden. Je mij opzocht de volgende dag in het Ziekenhuisje en mij sommeerde om te vertellen dat ik het zelf had gedaan? Maar hoe kwamen dan die bloeduitstortingen op plekken die ik zelf nooit heb kunnen maken van kruin achterlangs tot mijn hakken aan toe?

En zo waren daar, Meier, v Boxtel, v Zetten ,Holslag, v Schaik, Volk met de grote handen, en nog veel meer, en de zogenaamde dienstweigeraars die enkele maanden vervangende dienst deden als groepsleiders die geïnstrueerd werden om met harde hand op te treden.

fepijn schreef: Ik heb zojuist meegemaakt dat ik in november  door de huisarts naar de TRTC  (Top Referent Trauma Centrum, zeg maar het 'beste'wat er zou zijn) ben gestuurd, waar bleek dat mijn soorten problematiek absoluut niet daar behandeld kan worden... en nu 5 maanden verder krijg ik van de TRTC een doorverwijzing.... naar de huisarts!!! Dat is dus wat ik in jouw verhaal zo goed herken, 

Hallo Fepijn, wat een (...............) vervelende situatie. Dit is toch wel het toppunt van moedeloosheid denk ik zo.
Heb je wel iets gehad aan die 5 maanden en wat ga je nu doen?

Stroke schreef:Ik kreeg geld, ja! Maar tevens het gevoel van weer misbruikt te zijn, althans zo voelt het.
Er is geen dader gestraft! Bewijs voldoende, maar 90% van de bewezen daders leeft niet meer of is vertrokken naar verre oorden.

Nu word er onderzoek gedaan naar lichamelijk en geestelijk geweld, ik weet dat zeker één van mijn molesteerders nog leefde in 2013, zijn naam stond in de krant.

Ik heb als hij in de rechtszaal, zo deze er komt, 1 vraag : waarom die vreselijke agressie op de slaag momenten, eruit! en naar het waslokaal waar je op mij in begon te slaan en mijn lichaamsdelen de wasbakken van de muur sloegen omdat jij mij er tegen aan kwakte, mij in mijn vlucht alle trappen afsloeg en dien gevolge alle ramen sneuvelden. Je mij opzocht de volgende dag in het Ziekenhuisje en mij sommeerde om te vertellen dat ik het zelf had gedaan? Maar hoe kwamen dan die bloeduitstortingen op plekken die ik zelf nooit heb kunnen maken van kruin achterlangs tot mijn hakken aan toe?

Ja de daders gaan in 99 van de 100 gevallen vrijuit. Na het rapport van de cie Samsom werd de verjaringstermijn in bepaalde gevallen opgeheven voor de slachtoffers. Om een aantal slachtoffers te kunnen compenseren. Niet om de daders te kunnen vervolgen.
Na alle commotie over het misbruik in de katholieke kerk kon de overheid niet anders dan zelf ook met iets komen. Neem van mij aan dat zij daar niet veel zin in hadden! Dat blijkt uit de hele manier van doen. De overheid geeft zich zelf een schouderklopje: dit hebben ze toch maar mooi geregeld voor de slachtoffers. (hier word ik een beetje bitter van). Er wordt en werd geen enkele rekening gehouden met de slachtoffers. De overheid bepaald en daar heb je je maar bij neer te leggen. Hoe het met de slachtoffers zelf gaat werd niet over nagedacht.
Heel veel mensen die het traject ingegaan zijn met hoop, zijn gedesillusioneerd. De meesten zijn teruggeworpen in alle ellende die eerst redelijk toegedekt was maar nu in alle hevigheid weer naar boven gekomen is. 
Dat is de rauwe werkelijkheid.

Ben je bezig met een rechtszaak?
Je hebt een vraag aan die verschrikkelijk gestoorde man die jou bovenstaande aangedaan heeft. Heb je geprobeerd om zelf met deze man in contact te komen, eventueel met behulp van slachtoffer in beeld?

Hoe het ook is, heel veel sterkte.

admin schreef:Hahaha Trijntje, dat is zeker een handvol..
Maar wat ik het mooiste eraan vind is dat je zegt: 'Ik heb mezelf' !
Wat dus inhoudt dat jij jezelf hebt terug gevonden tijdens je strijd en herstel..   
Dat is het meest waardevolle ervan    

Mooi, hé? Ik kan er nog steeds van genieten, ook al moet ik mezelf af en toe bij de lurven grijpen, en schop onder mijn kont geven, koesteren, uitlachen of toelachen natuurlijk, veiligheid bieden, beschermen en nog een heleboel andere dingen. Dus ja het houdt me bezig als ik al die verschillende (en soms elkaar tegensprekende/ tegenwerkende) onderdelen van mij aan hun trekken wil laten komen.
zijn wel 2 handenvol.

Dag Trijntje, 

Ik las dit...

Trijntje schreef:Weet je, ik heb vrede met mijn jeugd, ik heb vrede hoe het verlopen is, het is voorbij en het boek is gesloten, wat rest zijn een x-aantal blanco vellen die ik naar believen in kan vullen. Waar wel een kadertje omheen zit omdat we nu eenmaal in een bepaald systeem zitten. (wereldwijd)

Wat knap  dat je... ( de format van deze tekst gaat er niet meer af... ) wat knap dat je zoiets kunt schrijven. Ik denk dat je veel zelfreflectie hebt om zover te komen, dat vergt moed en inzicht. Je hebt gelukkig wel een kader om in en mee te leven, kinderen, kleinkinderen, huis en tuin  en kat ... af en toe een hond... zoals je schrijft, ik denk dat zoiets houvast biedt, niet? Nogmaals, zover komen is iets om jaloers op te zijn!
Groeten Fepijn

Hi Fepijn, ja de bloemetjes op mijn levenslijn zoals mijn kinderen en kleinkinderen enz. bieden wel houvast, hoewel alles betrekkelijk is, het is zeker niet allemaal koek en ei. 
Wat ik bedoelde met het kadertje is meer de ongelooflijke regeltjescultuur, de heersende macht, waar ik niet bepaald een hoge pet van op heb en dat is dan zacht uitgedrukt. Het maakt me woedend en het regelrechte machtsmisbruik maakt me ook kotsmisselijk, het is dus een kadertje met een pikzwarte rand.
De afgelopen jaren heb ik op 2 verschillende sporen gereden. Het spoor van Trijntje zelf en het spoor van vechten tegen de macht. Ik kan het niet winnen van de macht, dus ik kan alleen mijn ongenoegen blijven uiten en verder gaan op mijn eigen spoor met de mogelijkheden die ik wel heb en dan tel ik mijn zegeningen.

1 van de dingen waar ik me nog steeds over verwonder is bijvoorbeeld het feit dat ik nachten achter elkaar heerlijk kan slapen. Geen nachtmerries, geen paniekaanvallen. Gewoon slapen. Dan vraag ik me af of "normale" mensen altijd zo slapen? Niet dat nachtmerries helemaal verdwenen zijn soms duikt er nog eentje op, maar dat is sporadisch en soms is er ook nog wel eens een "spooknacht", maar de verwondering van "gewoon" slapen blijft. En ja ik kan me voorstellen dat het iets is om jaloers op te zijn.
Ik wens het je zeker toe om de dingen die jou aangedaan zijn te verwerken en je de rust vind in jezelf.
Vergeten zal nooit kunnen en er zullen allergische reakties blijven bestaan zoals ik ze noem, maar daarnaast is het mogelijk om in rust te kunnen leven.

veel succes.

Dag Trijntje, 
Weet je, al heb ik dingen niet zelf 'opgelost'zoals nachtmerries of regelrechte herbelevingen enz. dan nog kan ik echt blij zijn wanneer het met anderen goed gaat of beter gaat, ik kan dus heel goed aanvoelen hoe dat zou gaan als je weer eens normaal kan slapen zonder nachtmerries.  Dit is het openbare forum, dus ik kan niet echt goed reageren, maar ik weet  zo goed wat je bedoelt en het is fijn als je iets bereikt. Het is ook niet zo erg om te accepteren dat dingen levenslang zullen blijven, maar de mate waarin is wel bepalend- ik heb nog nooit zomaar kunnen gaan slapen in mijn leven en wilde zo graag eens 1 nacht doormaken zonder alles in je kop eerst te hebben gehad- maar dat is erniet. Alsof je dus kanker hebt. Maar ondertussen  kan ik wel genieten van kleine dingen, regelmatig. Ja, dat houvast is heel belangrijk, zodat je 'ingekaderd'bent en kunt terugvallen op anderen, afijn je bent wijzer dan ik. Van het systeem win je het nooit, het is te star, zit vastgeroest en interesseert zich totaal niet in individuen, alles is hier een kwestie van geld- ik meen zelfs te kunnen bedenken dat heren politici kindermishandeling niet eens zouden serieus nemen als het niet zoveel geld  zou kosten, ikzelf ben naar een verrot pleeggezin gedaan omdat het goedkoper was voor de staat en guess what, je werd via een advertentie in de krant aan de eerste de beste gek weggedaan, waren ze van je af. Het systeem is verrot.  Wat ik van je heb gelezen , en waar ik diep respect voor je heb, is hoe je dat hebt moeten ervaren en er toch weer uitgekomen. Ik kom er waarschijnlijk nooit uit, maar hoop op een beter leven is er altijd. Ik wens je heel veel succes en hoop dat je nog veel 'normale'nachten zal meemaken!  Groetjes
 Fepijn