Oproep: Open brief aan dhr. Versteeg, mevr. Wouters, dhr. Asscher

Vandaag heb ik de volgende mail doorgestuurd, ook naar Sander Band.
Ik moest het gewoon even kwijt.


Beste meneer Versteeg, mevrouw Wouters, meneer Asscher,
 
 
Hoe zou het zijn als je nooit tegen iemand Mama kunt zeggen, of Pappa? Nooit tegen iemand oom of tante kunt zeggen, of neef en nicht? Zelfs mijn broer en zus ken ik niet. Hoe zou dat zijn?
Dankzij de beslissingen van de RvdK weet ik dat: ik raakte alles kwijt. En NIEMAND, Niemand heeft ooit geprobeerd om mij daar iets van terug te geven!
 
Hoe zou het zijn als je alleen maar angst en pijn kent? Als je alleen maar gestraft en opgesloten wordt, alleen maar vernederingen, verdriet en eenzaamheid kent? (onvoorstelbaar he?)
En NIEMAND, Niemand die je ooit verteld heeft dat het JOUW schuld Niet was? Niemand die je eens troostte of hielp. Hoe zou dat zijn?
Na de Raad voor de Kinderbescherming kwam Jeugdzorg en het tehuis en het ging maar door en het ging maar door. Ik werd alleen niet meer geslagen en kreeg regelmatig te eten.
 
Hoe zou dat zijn?
 
Hebt U enig idee wat het betekent om als kind ALLEEN in een vijandige wereld te staan? Geen mens die zich om je bekommerd, geen mens die eens een goed woord voor je over heeft. (onvoorstelbaar hé?) Op mijn 14^de gaf ik het op. “Ik was niets, ik was niemand. Er zou NIEMAND meer voor mij komen. Ik was een duivelskind en: IK mocht niet bestaan”
 
Dat is verdomd pijnlijk! En nog veel pijnlijker wordt het als IK dan ook NU tegen elke MUUR aanloop die er is!
 
 
Mijn hele leven heeft in dienst gestaan van anderen. Wat anderen van mij wilden, wat anderen vonden dat ik moest doen of zijn. Wat anderen vonden waar ik aan moest voldoen. Nooit heb ik mezelf mogen of kunnen zijn en altijd werd IK ontkend. Ik ben niet meer dan een postpakketje en/of een boksbal.
 
De lijst van ontkenning is lang: Mijn vader, de raad voor de kinderbescherming, jeugdzorg, het tehuis, de sociale dienst en zelfs mijn baas en mijn baan toen, de misbruikers, zowel lichamelijk als geestelijk en waar ik me niet tegen kon verweren. Als je geen basis hebt kan iedereen doen en laten met je wat hij wil.
Het enige wat ik kon doen was blijven vluchten, zowel letterlijk als figuurlijk. Zo ook een huwelijk in. Als getrouwde vrouw had ik ook geen recht op een uitkering. ( De wet veranderde nogal eens, maar mijn ervaring was toch al dat ik nergens recht op had).
Het huwelijk was voor mij een ramp maar ik was aan handen en voeten gebonden want ik had kinderen!
In 2004 vluchtte ik uiteindelijk mijn huwelijk uit. De knop ging om en het werd de hoogste tijd om nu eindelijk toch eens een volwaardig leven voor mezelf op te bouwen. Mét eigenwaarde en zelfrespect!
Maar dat was weer buiten de waard gerekend: De hulp die ik nodig had kon ik niet krijgen. Ik heb werkelijk de ballen van mijn lijf gevochten om overeind te kunnen blijven en te trachten iets op te bouwen. Tot op een bepaalde hoogte kon ik komen en toen was het: Pats boem: tot hier en niet verder!
Het is nooit mijn bedoeling geweest om een uitkering aan te vragen, maar na 6 jaar van bureaucratische frustraties was het voor mij wel genoeg. Mijn incasseringsvermogen stond nog maar op een heel laag pitje.
De klappen, de schoppen, de vernederingen en het ongeloof waren veel, lang en heftig en hebben zijn tol wel geëist.
In 2010 vroeg ik een Wajong aan: als ik dan geen hulp kan krijgen geef me dan in godsnaam een uitkering zodat ik voldoende BASIS heb om verder te kunnen. GEEF ME EEN KANS!
 
TJA, dan moet je naar het UWV, iets slechters is er niet denkbaar! Dat was de allerlaatste klap en die heeft me de das omgedaan. Weer word ik niet geloofd, weer wordt er op geen enkele manier rekening gehouden met mij.
En weer is het een officiële instantie die mij reduceert tot NIETS.
Mijn eerste kennismaking met het UWV was desastreus. Ik moest een kwartier in de wachtkamer wachten omdat de verzekeringsarts mijn dossier nog niet ingezien had. Toen werd ik binnen geroepen en hij was gelijk heel duidelijk: ik had niet uitgenodigd mogen worden voor een gesprek! Hij wilde ook geen gesprek met me voeren, hij wilde niet naar me luisteren en binnen 2 minuten stond ik weer buiten. Ik was daar niet alleen, maar ook mijn begeleider kon de man van het UWV niet zo ver krijgen om toch het gesprek aan te gaan. Ter plekke werd dus weer eens de grond onder mijn voeten vandaan geslagen. Ik ben op mijn fiets gestapt en heb uren door de polders gefietst om weer een beetje grip op mezelf te kunnen krijgen.
Al het andere contact met het UWV verliep niet veel beter, keer op keer werd weer de bodem on der me vandaan geslagen!
Ik voldoe aan de voorwaarden in de wet gesteld, maar omdat niemand mijn jeugd en de gevolgen daarvan kan bevatten wordt het zonder meer van tafel geveegd? Een jeugd zoals het mijne kan toch zeker niet bestaan in Nederland? Dus moet ik wel een grote fantast zijn!? Het maakt me zo ziek, het weggezet worden als leugenaar. Nee, hoor je bent geen zwaar getraumatiseerd kind, je hebt toch zeker je mavo diploma gehaald! Daarmee ontkent het UWV weer wie IK ben.
Het UWV was de laatste klap en dat is meer dan ik kan verdragen.
In oktober 2013 heb ik alles vernietigd wat nog enigszins aan mij doet denken. Ik heb mijn huis opgeruimd en zoveel mogelijk weggedaan zodat mijn kinderen niet alle rotzooi van mij op hoefden te ruimen. In november deed ik een zelfmoord poging( bekend bij Sander Band VWS).
Ik ben nog in leven, dat wil zeggen: ik word iedere morgen helaas nog steeds wakker en worstel me weer door een dag met een pijn van binnen die ik niemand toewens.
 
Ik heb gevraagd of iemand mij aan kan wijzen waar in de wet WAJONG staat dat ik daarvoor niet in aanmerking kom. Ik heb de wet bestudeerd en kan het niet vinden. Niemand heeft me dat tot nu toe aangewezen.
Dus ik vraag het nu aan U. Wijs me aan waar het staat in de wet dat ik geen recht heb op een WAJONG.
 
Wie is er verantwoordelijk voor de ellende van mijn jeugd? Wie is er verantwoordelijk voor dat ik alles van waarde kwijtraakte? Wie is er verantwoordelijk voor de gevolgen?
IK BEN DAT NIET!
 
 
Hoe zou het zijn als je nooit “MAMA” tegen iemand hebt kunnen zeggen?
Hoe zou het zijn als je groot moet worden met alleen maar angst, slaag, vernederingen, verwaarlozing, misbruik, verdriet, wanhoop, eenzaamheid?
 
Hoe zou het zijn als je uiteindelijk schoon schip wil maken, uiteindelijk je leven in wilt richten zoals het ooit bedoeld was? De schade zoveel mogelijk wilt herstellen, wilt helen.
Als je iets terug wilt hebben van zelfrespect, eigenwaarde, het RECHT op een normaal bestaan en alle officiële instanties tot en met de overheid zegt: Zoek het maar uit. Je voldoet niet aan de regeltjes, je bent te duur, te ziek of niet ziek genoeg enz..
Het maakt me misselijk, kotsmisselijk! Ik vind het walgelijk.
 
Niets van wat er in mijn jeugd gebeurd is kan ongedaan maken, niets kan me mijn jeugd en familie teruggeven. De littekens blijven. Maar zou het dan niet zo moeten zijn dat als ik de schade zoveel mogelijk wil herstellen en daar ook mijn uiterste best voor doe, de overheid me dan op zijn minst tegemoet zou moeten komen? En niet zoals nu: het op alle mogelijke manieren tegenwerken en de schade vele malen groter maken? 
Wie is in de allereerste plaats verantwoordelijk voor mijn ellendige jeugd?
 
IK NIET!
 
Ik ben ook maar een mens. Het UWV was de nekslag, juist omdat ik aan de voorwaarden voldoe. Het UWV ontkent dat. En ZIJ hebben de macht. ZIJ weten wie ik ben wat ik gedaan heb, wie wat en hoe ik moet zijn. En gaan voorbij aan MIJ als persoon, als individu, voor wie alle jaren tropenjaren zijn geweest, omdat officiële instanties het altijd beter weten!
 
Iedereen weet het beter wat goed /juist en recht is voor mij, wat ik kan/mag/moet zijn en doen. Hoe is het in godsnaam mogelijk om een leven lang alleen maar NEE te horen? Alleen maar te horen: JIJ niet! JIJ hebt die rechten niet. JIJ voldoet niet aan wetten, regeltjes, normen en waarden. JIJ bent een STAATS kind, per definitie minderwaardig en jij valt per definitie buiten de wet! Jij hebt niets te willen alleen maar te doen en vóóral dankbaar te zijn!
Alleen had ik NOOIT een staatskind moeten of mogen worden! IK HAD FAMILIE, DIE MIJ DOLGRAAG HADDEN WILLEN VERZORGEN EN OPVOEDEN. FAMILIE DIE DIT OOK AAN MIJN MOEDER OP HAAR STERFBED BELOOFD HEBBEN.
 
Mijn oom, die toeziend voogd was, heeft jarenlang gevochten, maar de RvdK wist het beter.
De arrogantie van de RvdK.
De arrogantie van het UWV.
De arrogantie van de overheid.
 
Hoe lang nog? Hoe lang nog worden de fouten die gemaakt zijn MIJ aangerekend?
 
 
 
Trijntje Poolstra

 
ps; ik ga ervan uit dat dit mijn laatste mail is aan u, mits dhr. Asscher geen uitspraken meer doet over discriminatie, want dan ga ik ongetwijfeld door het lint en uit mijn dak.

:evil: Tjonge, het lijkt wel of we hier in Siberië wonen... Trijntje als je geen bezwaar hebt om dit publiekelijk te tonen kan ik dit bericht in de oproepen openbaar plaatsen als open brief aan bovengenoemde personen zodat heel Nederland het kan lezen ...

Ik heb er geen enkel bezwaar tegen, zo langzaam maar zeker maakt het me allemaal niet meer uit.

Alles duurt eindeloos. Vanmiddag nog maar eens naar de jurist van het SGM gebeld. Die goeie man wil niets van de RvdK weten, maar voor de rest heeft hij ongeveer alle stappen gezet die ik ook al gedaan heb en het heeft hem niet meer informatie opgeleverd dan ik heb ingeleverd. 6 maanden naar de maan!
Hij "verwacht" dat mijn dossier nu binnen een maand door de Raadkamer wordt behandeld! Dan ligt het eraan wat zij gaan beslissen of dat nog een paar maanden langer gaat duren.

De dame van het veiligheidshuis zou mij vorige week donderdag gebeld hebben. Ik neem maar aan dat zij geen nieuws heeft want dat telefoontje heeft niet plaats gevonden.

De ene advocaat heeft gezegd: Wacht even af tot het voor de Raadskamer is geweest en dan kunnen we verder kijken.

De andere advocaat ging eerst op vakantie en ik wacht nu op bericht van haar.

Verder wacht ik op de brief van ombudsman waar als, ze niet van gedachten veranderd zijn, in staat dat zij niets voor mij kunnen doen. dat heb ik al 2 keer telefonisch gehoord, dus ik wilde het zwart op wit en daar moest ik dan weer 3 weken op wachten. Die tijd is verstreken.

Om maar iets anders te doen te hebben heb ik vandaag ook bij St. HIP een hulpvraag neergelegd of er een vrijwilliger me kan helpen het achterstallige onderhoud van mijn tuinhuisje even weg te werken. Er moet het een en ander geschilderd worden en een deur of een deel van die deur moet vervangen worden.

Ik vind het vreselijk dat ik afhankelijk ben van anderen en dat het maar duurt en duurt.

Trijntje

Het onderwerp is nu geplaats in de openbare oproepen... 

Hoe is het in godsnaam mogelijk om hier in Nederland jarenlang zo tussen de wal en het schip te hangen en dat ze je gewoon laten verzuipen ?
Ik begin me te schamen een Nederlander te zijn  :oops:  

Niet doen Tonny: Ik ben ook nederlands tot in mijn botten.  

Maar zulk soort dingen gebeuren toch niet in Nederland? En daar loop ik dus tegenaan. En iedereen is gebonden aan regeltjes en wetten, zoals de dame van de ombudsman en de jurist van het SGM me dus ook me vertelden. Als ze daar beiden aan vasthouden zal ik toch een advocaat moeten hebben die een procedure tegen de Staat aanspant. Dus ik heb een hele lange adem nodig.

Trijntje

Dan wens ik je een héle lange adem en heel veel sterkte toe !!!!!

Hoi Tonny,

Die mail heeft een week of 2 op mijn computer gestaan, regelmatig veranderde ik stukjes. Nu had ik ineens het gevoel: druk op de verzendknop, dus dat heb ik gedaan.
Ik verwacht er geen reactie op, tenslotte heeft meneer Asscher al gezegd dat ik "me er maar bij neer moest leggen".

Dat zou natuurlijk het makkelijkste zijn: Gewoon een bijstandsuitkering aanvragen en er het beste van maken. Dat is de weg van de minste weerstand en die weg heb ik al zo lang gevolgd. Het heeft me niets opgeleverd.

Het ZEN verhaal gaat over loslaten. Maar wat loslaten? Natuurlijk zit ik er niet op te wachten om de overheid voor de rechter te slepen, het is een pijnlijke en moeizame weg voor mij. Ik heb vaak zitten dubben, wel of niet? Ik hoop nog steeds dat het niet nodig zal zijn, maar moet ik alles over mijn kant laten gaan?
Kan en mag de overheid hier mee wegkomen? Mijn antwoord daarop is een duidelijk NEE.

Trijntje

Trijntje schreef:Hoi Tonny,

Die mail heeft een week of 2 op mijn computer gestaan, regelmatig veranderde ik stukjes. Nu had ik ineens het gevoel: druk op de verzendknop, dus dat heb ik gedaan.
Ik verwacht er geen reactie op, tenslotte heeft meneer Asscher al gezegd dat ik "me er maar bij neer moest leggen".

Dat zou natuurlijk het makkelijkste zijn: Gewoon een bijstandsuitkering aanvragen en er het beste van maken. Dat is de weg van de minste weerstand en die weg heb ik al zo lang gevolgd. Het heeft me niets opgeleverd.

Het ZEN verhaal gaat over loslaten. Maar wat loslaten? Natuurlijk zit ik er niet op te wachten om de overheid voor de rechter te slepen, het is een pijnlijke en moeizame weg voor mij. Ik heb vaak zitten dubben, wel of niet? Ik hoop nog steeds dat het niet nodig zal zijn, maar moet ik alles over mijn kant laten gaan?
Kan en mag de overheid hier mee wegkomen? Mijn antwoord daarop is een duidelijk NEE.

Trijntje

"AMEN"    

Opnieuw proberen: een nieuwe open brief

Beste kamerleden, staatsecretarissen en ministers,
 
Het kabinet heeft een “probleem”, wat te doen met de rest van de regeerperiode, behalve het repareren van gevolgen van de bezuinigingen?
Ik kan het nauwelijks een probleem noemen, maar ik sta dan ook aan de andere kant> Ik leef in een hele andere wereld dan u. Een wereld van onrecht, van vernedering, van angst, van uitgesloten zijn. De wereld van de afgeschrevenen, de onrendabelen.
 
Mijn voorstel is dat u de volgende periode zich verdiept in het onrecht wat uit “naam van de wet” gebeurd en hoe daar mee omgegaan wordt in dit land. Hoe kan het dat er zo veel mensen buitenspel gezet worden door wetten en regeltjes? Hoe kan het dat de WET mensen buitensluit?
Voor mij is het alsof er bij iemand beide benen worden geamputeerd en die persoon daarna verweten wordt dat hij niet kan lopen! Grof vind ik dat. Nog veel grover vind ik het als het een ‘vergissing” is geweest, de benen hadden niet geamputeerd moeten worden, en die persoon krijgt nog niet eens een rolstoel! Hoe grof en hoe onmogelijk en onmenselijk is dat? U zegt en denkt ongetwijfeld dat zulk soort dingen niet gebeuren in Nederland: Als een chirurg in het ondenkbare geval echt 2 benen per ongeluk amputeert dan put de chirurg en het ziekenhuis zich uit in verontschuldigingen. Zijn benen krijgt hij daarmee niet terug, maar er wordt zorg gedragen voor die persoon. En ja het is in Nederland ook wel voorgekomen dat er “per ongeluk” bij een verkeerde persoon geamputeerd werd.
 
Mijn beide benen zijn niet lijfelijk geamputeerd: Ik ben psychische geamputeerd: door de verkeerde beslissingen van in eerste instantie de Raad voor de Kinderbescherming, daarna door jeugdzorg en overheidsbeleid. Op die verkeerde beslissingen is mijn leven gebouwd en de ellende gaat maar door. Want door die beslissingen voldoe ik niet aan de wet. Doordat mijn jeugd een hel is geweest waar de honden geen brood van lusten pas ik niet in een hokje want: zoiets komt toch niet voor in Nederland? Dat is godsonmogelijk. De schuld wordt al een leven lang op mijn schouders neergelegd. En ik blijf daar tegenaan lopen.
Misschien is dit iets wat het kabinet nu eens ter hand zou moeten nemen. Dit is niet alleen mijn verhaal, het is het verhaal van een grote groep mensen! En dan nog niets eens alleen de groep mensen die in hun jeugd zijn mishandeld, zijn misbruikt. Natuurlijk onder druk is er een onderzoek gestart. Er was een commissie Deetman en naar aanleiding daarvan een commissie Samson.
Hoeveel mensen hebben zich gemeld? En heeft u enig idee hoeveel mensen zich niet gemeld hebben? Nee, waarschijnlijk niet! Beseft u hoe moeilijk en hoe zwaar het voor veel mensen is die zich WEL gemeld hebben? Weet u hoe het met deze mensen gaat?
Weet u wat het betekent als je wel je verhaal verteld? Wat gebeurd er dan? Ik heb ruim 40 jaar mijn mond gehouden want alleen op die manier had ik misschien nog een kleine kans! Ik heb geleerd te vluchten, te bevriezen, me te verstoppen, de dingen over me heen te laten komen want ik was toch niets? Ik was toch een in en in slecht wezen dat de naam mens niet eens verdiende? Er zijn momenten dat ik mezelf verwijt zo oer en oerstom geweest te zijn; te geloven dat ik niets was en geen rechten had. Aan de andere kant: Ik was een kind en werd niet anders behandeld dan als zijnde een duivelskind. Dat veranderde ook niet toen ik eenmaal in het tehuis werd geplaatst. Dus wat kon ik anders?
Ruim 10 jaar geleden ben ik begonnen met mijn mond open te doen en wat gebeurd er? Bij alle officiële instantie loop ik tegen een muur. En het is zelfs nog veel sterker: Ik heb altijd ook vrijwilligerswerk gedaan, maar op het moment dat ik daar maar iets vertel over mijn verleden kan ik nog net afmaken waar ik mee bezig ben en daarna krijg ik niets meer aangeboden! Zo ben ik verschillende vrijwilligers organisaties af geweest! Ik doe mijn werk goed, ik doe alles wat ik onderneem goed! Dat is geen hoogmoed of arrogantie, dat is een bittere les die ik geleerd heb: doe niets waarvan je niet zeker weet dat je het kunt, want bij elke fout die je maakt word je op een verschrikkelijke manier afgemaakt!  Wat gebeurd er als ik mensen vertel over mijn jeugd en de gevolgen? Mensen keren zich van mij af! Waarom? Omdat mijn verhaal niet waar kan zijn? Omdat mensen niet geconfronteerd willen worden met het leed van een ander? Omdat mensen niet weten wat ze daarmee aan moeten? Omdat mensen zich beklemd voelen? Omdat ik wel heel erg waanzinnig moet zijn als ik zoiets meegemaakt heb? Mensen willen mijn verhaal niet horen, laat staan dat zij zich daarin willen verdiepen. Het is te gruwelijk. Dus het wordt het liefst van tafel geveegd, genegeerd.
Ik ben melaats, wij zijn een grote groep melaatsen. Wij zijn te smerig om beet te pakken, lijkt het wel.
Dat zijn allemaal vooroordelen die bevestigd en versterkt worden door uitspraken zoals mevrouw Endenburg deed in het programma: een vandaag van 10 juni over de paardenmishandelingen. Ze doet voorkomen alsof die paarden mishandeld worden door seksueel misbruikte mensen. Misschien is dat zo, dat wil ik niet uitsluiten. Maar om geen onderscheidt te maken en te zeggen dat misbruikte en mishandelde mensen kicken op andere mensen en/of dieren pijn te doen, dat ze daarmee een gevoel van macht ervaren. En dat misbruikte en mishandelde mensen een gevaar zijn voor mens en dier, gaat ze veel te ver. Ze is psychologe en zou dus veel voorzichtiger moeten zijn met haar uitspraken! Met haar uitspraak kwetst ze heel veel mensen. Mensen die inderdaad mishandeld en seksueel misbruikt zijn, maar juist vanwege het leed wat hen is aangedaan géén leed en pijn willen veroorzaken. En dat is een hele grote groep! Een groep die vaak onzichtbaar is, juist ómdat ze niet “te koop” willen lopen met wat hen is aangedaan, juist omdat ze geen leed willen veroorzaken omdat ze weten wat het is. Juist omdat ze ook weten toch steeds weer aan het kortste eind te trekken. De uitspraken van mevrouw Endenburg maken mij misselijk. Zelfs in de dierenwereld is het volgens mij zo dat er een groep met dieren is die na mishandeling inderdaad agressief worden en aanvallen, maar eveneens een groep is die zich verschuilt. Ik weet in ieder geval zeker dat het bij mensen zo is en voor de groep die zich verschanst (heeft) komt niemand op.
 
 
Ik heb me gemeld bij de commissie Samson minder voor het verleden: meer voor het HEDEN. Want hoe gaan we NU met elkaar om? In 2011 begon ik met u allen aan te schrijven dit kon toch echt niet? Dat er ook NU geen enkel hulp zorg of behandeling voor mij was? Dat ik ook nu overal afgewezen word? U weet zelf wat u reactie daarop is en was: Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs Start, u ontvangt geen 200 euro!
 
Minister Opstelten bood namens de regering excuses aan. Voor een wel heel beperkt groepje mensen! Waarom niet alle 800 mensen die de moed hebben gehad zich te melden uitgenodigd? De overheid heeft geen enkele moeite gedaan om de andere mensen te benaderen, dat steekt veel mensen. Waarom zo beperkt? Waarschijnlijk zijn er nog steeds mensen die niet eens weten dat de overheid excuses aangeboden heeft. Waarom lag het verslag van die ontmoeting, die daarna naar de kamer werd gestuurd al klaar? Er zijn geen aanpassingen gedaan. Van te voren was al duidelijk hoe dat gesprek zou verlopen, hoe de “slachtoffers” zouden reageren? En de kamer moest geïnformeerd worden. Wat voor inspraak hadden de slachtoffers later? O ja er werden wel een paar mensen uitgenodigd zo af en toe, maar wat werd er gedaan met die inbreng? Ook hier was bij voorbaat al beslist wat er zou gebeuren. Er kwamen 2 regelingen: een tijdelijke regeling en een Statuut. Prima toch, zo konden de slachtoffers toch een tegemoetkoming krijgen zonder al te veel moeite! Tenminste dat was het idee. Wat is de praktijk? Slachtoffers moeten zich in duizend bochten wringen om ”bewijs” bij elkaar. Slachtoffer moeten door een diep dal voordat ze een aanvraag kunnen indienen. Bij het Statuut zijn de regels zo krap en strikt dat er veel mensen niet aan kunnen voldoen. Bewust gedaan? Sluit mensen nog maar eens een keer uit? Wordt het anders te duur?
Wat is de stand tot nu toe bij het Statuut? Ik schat dat 40% is afgewezen, 40% het volle bedrag hebben uitgekeerd gekregen en de overige 20% iets. Die 40% die het volle bedrag hebben uitgekeerd gekregen zijn dat de mensen van de Hotspot? Daar waar de instelling inderdaad erkent wat er is gebeurd?
Hoe is het met mijn eigen aanvraag? Ik weet het niet want die is nog niet in behandeling genomen maar ik vrees met grote vreze. Ondanks het feit dat er in de brochure staat dat de overheid aansprakelijk kan worden gesteld valt de Raad voor de Kinderbescherming er buiten wordt mij alsmaar verteld. De overheid kan niet aansprakelijk worden gesteld: alleen de voogdijvereniging mits die onder Jeugdzorg valt en de instellingen, mits ze erkennen wat er gebeurd is. De instantie en/of de instelling moest wél op de hoogte zijn en dan niet adequaat gereageerd hebben! Hoe zit dat dan bij mij? Ik werd al heel snel dat ik in de instelling kwam monddood gemaakt. Wat er gebeurd was voor ik in de instelling kwam werd doodgezwegen en daar mocht ik absoluut niet over praten. Denkt u dat ik nog iets vertelde? Nee natuurlijk niet! De dreiging en de angst was veel te groot! Hoeveel “vrijheid” heeft de raadkamer van het SGM die deze regelingen moet uitvoeren?
Weer wordt er maar een heel klein stukje belicht, weer wordt er een heel klein kadertje gemaakt en NIET naar het hele plaatje gekeken. Een heel klein hokje. Dus weer worden mensen in de kou gezet en weer vallen mensen tussen wal en schip.
 
Ik stel voor dat het kabinet kijkt hoe het kan dat er zoveel mensen buiten de boot vallen. Zoveel mensen vermalen worden door de kaken van de weet. Hoe kan het dat de WET op mensen geplakt wordt en als dat niet past dan is het: pech gehad? Hoe kan het dat er nog steeds in hokjes gedacht wordt en als je niet in zo’n hokje past heb je pech? Hoelang nog wordt de WET boven mensen geplaatst zonder te kijken naar de persoon in kwestie? Hoelang nog worden mensen zo in de kou gezet?
 
Hoe kan het dat bij mij beide benen abusievelijk zijn geamputeerd en ik moet bedelen voor een rolstoel?
 
Ik wens u allen een fijne vakantie en vergeet mij niet.
 
Trijntje Poolstra
 
 
Juliana 

Grrrrrrrrrrrrr *@#*@# Wat hebben wij toch een stel "lamlendige stupido's" in onze regering zitten,
bah, bah, bah, bah !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, "wees eens een beetje menselijk!!!!"

Hoi Tonny weer een geweldig plaatje en het is weer een lach waard. Dus dank je wel.

Trijntje

Trijntje schreef:Hoi Tonny weer een geweldig plaatje en het is weer een lach waard. Dus dank je wel.

Trijntje

Ik ben blij dat ik je in ieder geval nog een lach hebt kunnen bezorgen Trijntje  :o

Ik ben op dit moment compleet door het lint,
Mijn telefoongesprek met mevrouw Rebel heb ik afgebroken en mijn reactie heb ik haar reeds per mail toegezonden. hij volgt hieronder:

Ik heb u gegoogeld en daar gelezen wat u overkomen is in uw jeugd en nu weet u wat ik door heb moeten maken?
U heeft recht van spreken want u heeft 2 dagen in een blijf van mijn lijfhuis gezeten? U heeft geweld gezien en u bent uit uw veilige omgeving gehaald?
U denkt er niet dagelijks aan maar het staat als een film op uw harde schijf?
 
E redeneert en oordeelt vanuit u eigen ervaringen? U gaat ervan uit dat de wet werkt en de voorzieningen die er zijn werken?
Misschien heeft deze ervaring u een betere huisarts gemaakt, want in hetzelfde interview geeft u aan dat achter al die getallen een MENS zit en u in uw praktijk enige van die getallen als patient, als MENS gezien heeft.
U bent een stuk jonger dan ik om precies te zijn 17 jaar en u heeft het nu nog over een taboe op huiselijk geweld! Hoe was het dan voor mij?
U schrijft dat de relatie met uw vader is hersteld en goed is. Ik ben blij voor u en gun u dat van harte.
U heeft dus nooit alleen gestaan. Ik stond op mijn 4^de alleen tegen een overmacht.
U heeft dus ouders, misschien op verschillende plekken wonend, die u troostte, die u steunde, die u de mogelijkheid gaven te studeren. Die u misschien wel gestimuleerd hebben? U mocht misschien wel in bed blijven als u ziek was en werd dan extra verzorgd en geknuffeld? Een kusje als u gevallen was? Op vakantie? Buitenspelen? Had misschien speelgoed en vriendinnetjes? Misschien nog ooms en tantes? Feestjes en cadeautjes op uw verjaardag?
Ik kon extra slaag krijgen! Hoelang heeft u opgesloten gezeten? Hoe vaak heeft u s nachts geslapen op de wc omdat u daar voor straf moest blijven. Hoeveel avonden heeft u verstopt achter de jassen doodsbang, op de gang gestaan?
Hoe vaak heeft u geen eten gekregen? Hoe vaak heeft u straf gekregen omdat u schoenen te klein waren? Hoeveel nachten heeft u op het politiebureau doorgebracht als kind? Hoe vaak bent u met de dood bedreigd? Zo kan ik nog wel een poosje doorgaan, maar ach het komt niet voor in Nederland, hé? Daar hebben we toch wetten, regeltjes en voorzieningen voor?
 
Ik moest dankbaar zijn dat ik naar de mavo mocht! Alle meisjes gingen standaard naar de huishoudschool, maar ik mocht naar de Mavo omdat ik te intelligent was! Toen ik in de eerste klas grandioos bleef zitten kreeg ik de wind van voren en ik kreeg nog 1 kans en ik moest maar zorgen dat ik het haalde. Ik had naar de HBS gewild, maar ja ik was een staatskind he en dan heb je niets te willen.
Heeft u op uw rug moeten liggen omdat u honger had en geen geld meer had om iets te kopen, na vergeefs een beroep op de sociale dienst te hebben gedaan? Ik wel hoor, ik was toen 22. Wat zei de sociale dienst tegen mij: U bent jong en gezond u zult wel weer snel een nieuwe baan vinden. In die tussentijd leent u maar geld van familie en/of vrienden! Ik kon aangeven dat ik geen familie en/of vrienden had. De reactie van de sociale dienst? Dat kon niet! Iedereen in Nederland heeft familie en vrienden! Ik had dus de keus tussen stelen, maar helaas was ik daar veel te bang voor, of op mijn rug gaan liggen en ach daar had ik ervaring mee, hé?
 
U bent ervan overtuigd! dat de regeltjes werken? U bent ervan overtuigd! dat de overheid slachtoffers tegemoet komt?
U bent ervan overtuigd dat er overal voorzieningen zijn en dat iedereen die dat nodig heeft er een beroep op kan doen?
Tja dat beroep heb ik er op gedaan, overal en verscheidene keren! Met steeds hetzelfde resultaat.
Kindermishandeling is een taboe! De gevolgen zijn een taboe! Ik moet niet zeuren; ik voldoe niet aan de regeltjes, ik ben te duur, ik ben niet ziek genoeg, ik heb geen hulp nodig, ik heb te ziek, ik ben aan het verkeerde loket. En nee ik kan niet gaan werken in zo’n projekt voor die mensen die een afstand tot de arbeidsmarkt hebben, want: IK heb geen uitkering en er werken daar alleen mensen met behoud van een uitkering. Nee, ik mag niet in een re integratie traject want ik heb maar kort een bijstandsuitkering. Nee, ik mag niet in een re integratietraject want ik heb géén uitkering!
U denkt waarschijnlijk dat ik niet hard genoeg mijn best heb gedaan, want ja de voorzieningen zijn er. Én ik wist nog te vinden ook! Maar ja als je aan alle 20 regeltjes denkt te voldoen komt er ineens nog een 21^ste regeltje uit de la en kun je overnieuw beginnen!
Ik kon niet naar de crisisopvang want ik moest doorgestuurd worden! Door wie?
De GGZ: de ene zei dat ik geen hulp nodig had, ik had al mijn trauma’s al verwerkt. Ik had toch zeker mijn kinderen opgevoed? (en inderdaad met mijn kinderen is niets aan de hand!) De andere zegt dat ik te ziek en te duur ben, want het is een langdurige geschiedenis! Daar begonnen zij niet aan. De volgende: wij hebben alleen maar mensen die in deeltijd werken, dus we kunnen u niet aannemen, de volgen U heeft geen oorlogsverleden en wij behandelen allen mensen met een oorlogsverleden. De vrijgevestigden? Ach ja, wij hebben een veel te lange wachtlijst en nemen niemand meer aan. Nee, dit kan ik niet behandelen. Als jij niet wil leven kan ik niets voor je doen.
Maatschappelijk werk? Na mevrouw heeft geen adres dus we kunnen niets voor haar doen en u moet naar de huisarts? Wij geven alleen maar kort durende hulp. Ga eens kijken bij de WMO. De WMO? Ga eens kijken bij MEE. Mee? Nee, wij helpen alleen mensen met een geestelijke handicap. Met een iq van onder de…?
Recht op de een of andere uitkering heb ik volgens het UWV niet. Niet een Wajong ondanks de dan toch bij elkaar gescharrelde diagnoses van Vroegkinderlijke chronische traumatisering, Dis, CPTSS, ondanks het feit dat ik nooit volledig heb kunnen werken want er zijn geen medische gegevens van TOEN! Gek he als het aan alle kanten ontkend werd dat ik heeeeel misschien wel een niet zo’n leuke jeugd gehad heb en ik op mijn 13^de een staatskind werd, waarna er helemaal niets meer te vinden is!
U heeft gemerkt hoe ik reageer op de opmerking om vrijwilligerswerk te gaan doen, dan ga ik volledig door het lint. Vreemd he?
Nederland heeft voorzieningen voor de meest uiteenlopende situaties en iedereen kan en mag daar een beroep op doen, maar er ook daadwerkelijk gebruik van kunnen maken is een heel ander verhaal!
Het is bekend dat er mensen zijn die buiten alle regels vallen en wat moeten die mensen? Het is bekend maar er gebeurd niets, er wordt niets aangedaan!
Ik heb geknokt de afgelopen jaren, heel hard geknokt, maar uiteindelijk is er voor iedereen een grens. Waarom moet ik zo keihard knokken? Waarom val ik buiten die regeltjes?
 
U redeneert en oordeelt vanuit een overtuiging dat de regeltjes en wetten werken, dat er overal voorzieningen voor zijn en dat iedereen daar gebruik van kan maken.
Ik heb een andere overtuiging en een heel andere ervaring!
Wat blijft er voor mij over? Dat ik het allerlaatste in moet leveren! Precies datgene wat ik zo hard nodig had om overeind te kunnen blijven wat tja, dat is de wet!
 
Een hele fijne vakantie en vergeet mij niet.
 
Trijntje Poolstra

Potverdorie Trijntje, het is wel duidelijk dat ze zelf niet eens weten welke hulp waar geleverd moet worden.. De hulp heeft hulp nodig... Klik maar eens op deze foto !!  

Hoi Tonny, leuk plaatje weer :D 

Langzaam maar zeker kom ik wel weer een beetje bij. Ben even flink uit mijn dak gegaan ook naar de tuinvereniging. Heb ik een afspraak gemaakt voor 12 juli om samen met mijn zoon daar te zijn om de tuin over te schrijven op zijn naam, kan dat niet in 1 keer. het bestuur wil eerst kennismaken met mijn zoon, met hem de rechten en plichten door nemen en dan een nieuwe afspraak maken om de tuin op zijn naam over te schrijven.

Toen heb ik gevraagd wat kan ik dan daar voor doen om hem toch op 12 juli op naam van mijn zoon te zetten? Niets! Rustig afwachten en dan op 12 juli een nieuwe afspraak maken.

Dus heb ik ze terug gemaild of dit een dwangbuisvereniging was en of ze kicken op macht.
Vooral niet iemand helpen, stel je voor! En ik het liefst nu het huisje eigenhandig af kom breken, dan is het in ieder geval zijn waarde kwijt!

Dus ik ga lekker door het lint en zit nu aan het bier. Dus het gaat al beter. :face:

Hahaha, zo is het goed ! Als je jezelf niet kietelt.. zij doen het zeker niet !!! Geniet er maar van en neem er maar ééntje van mij !!   

Zaterdagochtend toch naar het bestuur van de tuinvereniging gegaan om een exemplaar van de statuten te halen.
Ik heb zeer zeker geen excuses aangeboden! Ik heb al vaker aanvaringen gehad met het bestuur! Het heeft wel even wat moeite gekost maar uiteindelijk wordt nu mijn tuin op 12 juli overgeschreven op naam van mijn zoon!
Misschien hebben ze toch niet graag dat ik eigenhandig het huisje af kom breken.
Het leverde nog wel even problemen op want mijn zoon woont niet in Leiden, maar goed met een p/a voor het adres is dat toch weer recht te trekken.

Trijntje

Hé hé, gaan ze eindelijk eens die grijze hersencellen gebruiken ? Nou dat klinkt in ieder geval veelbelovend... nu nog zien of het ook werkelijk gebeurt !!  

Ik heb het hele verhaal nog eens overgelezen. Ik leef mijn trauma's heerlijk uit.

Schade van zo'n 50 jaar inhalen. En dan kijk ik om me heen en ben TROTS op mezelf, ondanks al mijn woede, ondanks mijn uithalen. Ondanks alle godvergetende klere-ellende ben ik trots op mezelf.

Trijntje

Trijntje schreef:Ik heb het hele verhaal nog eens overgelezen. Ik leef mijn trauma's heerlijk uit.

Schade van zo'n 50 jaar inhalen. En dan kijk ik om me heen en ben TROTS op mezelf, ondanks al mijn woede, ondanks mijn uithalen. Ondanks alle godvergetende klere-ellende ben ik trots op mezelf.

Trijntje

Wow dat klinkt zo geweldig Trijntje, dat maakt dat ik supertrots ben op jou !!!

Het is een voorbeeld van duizenden slachtoffers die de regering heeft gecreëerd. Trijntje, jouw verhaal is het verhaal van commissie De Winter.
Wil je rechtvaardigheid? Stap dan naar het EHRM, want de Nederlandse wet is zwak en zwaar verouderd en staat geweld toe.
Het EVRM heeft voldoende jurisprudentie om je gelijk te behalen. Met het onderzoek van De Winter kan je op grond van implementatiefalen artikel 8 en 3 EVRM een verzoek indienen. Op dit moment wordt Nederland op alle fronten aangevallen vanwege de tolerantie van geweld naar vrouwen en kinderen. De kans is aanwezig dat je gehoor krijgt.
De richtlijnen van de ervm-artikel kan je vinden op de website van Raad van Europa (Council of Europe). Succes en zet 'm op, veel sterkte! Groet Sara

Hallo Sara,

dank voor je reactie.

Het europese hof heb ik natuurlijk ook geprobeerd. Helaas is het zo dat meer dan 90 % van de verzoeken gewoon teruggestuurd worden, zo ook die van mij. Ik denk niet dat ik nu met het rapport van de cie de Winter in de hand meer kans maak. Sowieso is het dan een eerste stap om zelf met de overheid in overleg te gaan en pas daarna, als je alles hebt geprobeerd mag je je geluk beproeven bij het europese hof.

Ik heb het rapport opgevraagd en gekregen (deel 1) en vind er eigenlijk niets in waar ik iets mee kan. Ik vind het een nogal tam rapport dat meer verhullend geschreven is dan dat het een boekje opendoet.

Ik heb ook stukjes op de pc zitten lezen en als ik dan ergens lees dat mij "verzocht werd om mijn mond te houden" dan vind ik dat nogal een understatement. Ik werd gesommeerd mijn mond te houden en als ik dat niet deed stonden daar sancties op.

het hele rapport is zo voorzichtig opgesteld, het mag niet kwetsend zijn voor de overheid? Ze mogen vooral niet geraakt/ misselijk worden als ze dit rapport lezen?