van Ineens , leg ik bij mezelf de vraag neer.
Wat is nu " kwetsbaar" of meer eigenlijk "kwetsbaarheid”
Wat is het , en ook wie is het ?
De meeste weten dat ik hier een bonte verzameling vogels heb, veel met een rugzak. Een aantal medisch stabiel, maar toch niet helemaal, zoals "ze horen ".
Ik kweek niet , hoef niet naar een keuring.
Voor mij is elk vogeltje hier uniek , met of zonder ( zichtbare ) afwijking.
Kan het niet vliegen , is het te voet vaak , veeeeel sneller dan ik.
En toch,als ik naar ze kijk .
Zie ik een diertje, dat afhankelijk is in dit geval van mij.
Ik zie een klein beestje, vergeleken mij als mens .
Sommige zijn ouwe taaie , maar toch zijn ze gevoelig , ..
Als je kunt wegvliegen als vogel , heb je al een hele luxe denk ik.
Ik denk dan aan een uitspraak; een vogel op een ( dunne )tak , vertrouwd niet op de tak , maar op zijn vleugels .
Als het fout gaat , vlieg je toch gewoon op ?
Maar als je vleugels niet werken ?
Is dat extra kwetsbaar ? Gevaarlijk ?
Soms probeer ik mezelf even in hun te verplaatsen , de wel mobiele en de wat minder mobiele.
En dat zo door de dag of week heen.
Vliegen kan ik natuurlijk niet zoals de gemiddelde hier thuis .
Maar toch zit ik voor mijn idee soms op zo'n uiteinde van een tak..
Stoer, net als iedereen ..
Die vertrouwd op normale manier van weg kunnen komen.
Ik praat met mensen , lotgenoten of belangstellenden.
Soms brengt mij dat naar het puntje van een tak.
Steeds vaker gaat dat goed, en blijft mijn tak gewoon tak, hoe wiebelig en gevaarlijk ook.
Heel soms , leun ik teveel , of zet te veel druk ..
En dan breekt de tak , of ik raak behoorlijk uit balans.
Gelukkig , al denk ik er niet bewust bij na altijd.. Ik weet me steeds vaker ook veilig bij God.
Wetend dat hij de tak heel laat,
Of dat als hij breekt , Hij altijd zal opvangen.
En ik weer gewoon op twee pootjes sta .
Maar is dat dan weer onderaan bij de boom ? Zet hij mij op een ander plekje veiliger maar ook hoog ?
De zoveelste kans ?
Soms druk ik mezelf naar beneden , vaak trekt er ook van alles mee in gewicht , omgeving , dingen die gebeuren.
Dingen uit verleden die echt naar beneden trekken.
Soms hoor je stap er overheen?
Maar wat veranderd dat aan mijn positie op mijn eigen stukje tak ?
Mee bewegen in de wind ( of welke storm er ook langs raast )
Blijven zitten , vertrouwen op mijn pootjes.
Kwetsbaar zijn, kwetsbaarheid zelfs laten zien, hoe vaak wordt dat niet afgestraft? Een keer, hardop zeggen wat je denkt, vind of voelt ?
Zeker in de online wereld, hoewel het een prima communicatie middel is, toch is echt communiceren soms lastig, er bestaan onderbouwende smileys en dan toch nog, komt een boodschap soms anders over bij die ander dan zoals ik het had bedoeld.
Soms niet erg, maar enkele keer, breng ik die ander onbedoeld schade toe.
Denk ik achteraf, maar ik bedoelde het toch niet zo.
Het is al geschreven, en zie het met die ander maar goed te krijgen.
Kritiek is snel geplaatst , iemand helemaal onderuit halen net zo.
Soms denk ik dan, zwijgen is toch beter, maar meteen ook dat is al te lang gebeurd over veel dingen.
Ook al, verschillen mensen soms van mening, er moet toch als beide kanten er voor open willen staan, plek zijn om iets zo te krijgen, dat het beide past ?
Wat is het toch een klus, open zijn, kwetsbaar proberen te zijn.
Zonder opnieuw in de van pleaser te vallen.
Zo van ik zeg iets maar niet, of juist wel , zodat die ander zich beter voelt .
Maar ik dan ?
Waar zit ik op mijn tak, wat doet die wind toch steeds ?
Vlieg ik, vertrouw ik ? Die tak kan breken..
en dan ?
Wat is nu " kwetsbaar" of meer eigenlijk "kwetsbaarheid”
Wat is het , en ook wie is het ?
De meeste weten dat ik hier een bonte verzameling vogels heb, veel met een rugzak. Een aantal medisch stabiel, maar toch niet helemaal, zoals "ze horen ".
Ik kweek niet , hoef niet naar een keuring.
Voor mij is elk vogeltje hier uniek , met of zonder ( zichtbare ) afwijking.
Kan het niet vliegen , is het te voet vaak , veeeeel sneller dan ik.
En toch,als ik naar ze kijk .
Zie ik een diertje, dat afhankelijk is in dit geval van mij.
Ik zie een klein beestje, vergeleken mij als mens .
Sommige zijn ouwe taaie , maar toch zijn ze gevoelig , ..
Als je kunt wegvliegen als vogel , heb je al een hele luxe denk ik.
Ik denk dan aan een uitspraak; een vogel op een ( dunne )tak , vertrouwd niet op de tak , maar op zijn vleugels .
Als het fout gaat , vlieg je toch gewoon op ?
Maar als je vleugels niet werken ?
Is dat extra kwetsbaar ? Gevaarlijk ?
Soms probeer ik mezelf even in hun te verplaatsen , de wel mobiele en de wat minder mobiele.
En dat zo door de dag of week heen.
Vliegen kan ik natuurlijk niet zoals de gemiddelde hier thuis .
Maar toch zit ik voor mijn idee soms op zo'n uiteinde van een tak..
Stoer, net als iedereen ..
Die vertrouwd op normale manier van weg kunnen komen.
Ik praat met mensen , lotgenoten of belangstellenden.
Soms brengt mij dat naar het puntje van een tak.
Steeds vaker gaat dat goed, en blijft mijn tak gewoon tak, hoe wiebelig en gevaarlijk ook.
Heel soms , leun ik teveel , of zet te veel druk ..
En dan breekt de tak , of ik raak behoorlijk uit balans.
Gelukkig , al denk ik er niet bewust bij na altijd.. Ik weet me steeds vaker ook veilig bij God.
Wetend dat hij de tak heel laat,
Of dat als hij breekt , Hij altijd zal opvangen.
En ik weer gewoon op twee pootjes sta .
Maar is dat dan weer onderaan bij de boom ? Zet hij mij op een ander plekje veiliger maar ook hoog ?
De zoveelste kans ?
Soms druk ik mezelf naar beneden , vaak trekt er ook van alles mee in gewicht , omgeving , dingen die gebeuren.
Dingen uit verleden die echt naar beneden trekken.
Soms hoor je stap er overheen?
Maar wat veranderd dat aan mijn positie op mijn eigen stukje tak ?
Mee bewegen in de wind ( of welke storm er ook langs raast )
Blijven zitten , vertrouwen op mijn pootjes.
Kwetsbaar zijn, kwetsbaarheid zelfs laten zien, hoe vaak wordt dat niet afgestraft? Een keer, hardop zeggen wat je denkt, vind of voelt ?
Zeker in de online wereld, hoewel het een prima communicatie middel is, toch is echt communiceren soms lastig, er bestaan onderbouwende smileys en dan toch nog, komt een boodschap soms anders over bij die ander dan zoals ik het had bedoeld.
Soms niet erg, maar enkele keer, breng ik die ander onbedoeld schade toe.
Denk ik achteraf, maar ik bedoelde het toch niet zo.
Het is al geschreven, en zie het met die ander maar goed te krijgen.
Kritiek is snel geplaatst , iemand helemaal onderuit halen net zo.
Soms denk ik dan, zwijgen is toch beter, maar meteen ook dat is al te lang gebeurd over veel dingen.
Ook al, verschillen mensen soms van mening, er moet toch als beide kanten er voor open willen staan, plek zijn om iets zo te krijgen, dat het beide past ?
Wat is het toch een klus, open zijn, kwetsbaar proberen te zijn.
Zonder opnieuw in de van pleaser te vallen.
Zo van ik zeg iets maar niet, of juist wel , zodat die ander zich beter voelt .
Maar ik dan ?
Waar zit ik op mijn tak, wat doet die wind toch steeds ?
Vlieg ik, vertrouw ik ? Die tak kan breken..
en dan ?
