Niemandsland
Het overleven is gestopt. Mijn hele leven heb ik dat moeten doen. En nu ik traumatherapie heb, is het tot stilstand gekomen.
Maar, leven kan ik nog niet. Dit ben ik aan het leren. Zodoende bevind ik mij nu in een soort niemandsland.
Dit voelt vaak heel eenzaam en alleen. Want, ik zie andere mensen wel leven. Zij gaan naar buiten, naar hun werk, naar de winkels, noem maar op. En natuurlijk wil ik dat ook! Maar ik kan dat nog niet. En dat doet zo ongelooflijk veel pijn…
Het is heel verdrietig dat mijn leven nog zo door allerlei angsten wordt beheerst.
Maar goed, eerst moet ik leren voelen. Eerst moet ik alle gevoelens er laten zijn. Eerst moet ik uitleg krijgen, antwoorden krijgen en begrijpen. Mijn psychologe zei dit heel mooi:”Alles wat je voelt, geeft je een deel van jezelf terug. Eerst de pijnlijke stukken, maar straks ook steeds meer de goede dingen.”
Tot die tijd houd ik me vast aan de basisdingen. Mijn psychologe zei hierover:” De basisdingen zijn opstaan, eten, drinken, douchen. Ook al gaat dat misschien niet altijd makkelijk nu. Je weet wel hoe je jezelf in leven moet houden, kunt jezelf wel veilig houden. Echt de basis dus… Vertrouw er maar op dat je daarmee eerst rustig door kunt lopen. Over een poosje kun je weer grotere dingen overzien. Nu maar even alleen jezelf, dichtbij, klein en van daaruit weer verder. Dat is waar een mens begint.”
Ik heb mijn eigen eilandje op de bank, met een deken en een warme kruik.
Ik heb mijn dagboek, mijn mobiel met Facebook, Twitter en de mail. Ik heb tv, muziek en mooie boeken. Ik doe iedere dag mijn ademhaling oefenen. Want, dat helpt om contact te maken met mijn gevoel. Alles wat daarbij loskomt moet ik doorheen. Als ik te moe ben, ga ik slapen. Want, nu het overleven gestopt is, komt de vermoeidheid. Overleven kost namelijk ongelooflijk veel energie en is uitputtend.
En, als het lukt, pak ik de stofzuiger, stofdoek en/of ruim ik op. En als het niet lukt, dan laat ik de boel de boel ( zoals mijn lieve omaatje dat zei, wanneer ze naar de zee en het strand wilde). We draaien nu dus een minimaal huishouden.
Buitenstaanders denken wel eens, waar ben jij nou moe van? Je doet helemaal niks! Tja, zo ziet het er aan de buitenkant ook uit. Sommigen willen me dan aanmoedigen, door te zeggen dat ik me er tegen moet verzetten. Dat ik gewoon alles moet doen en dan krijg ik een goed gevoel, energie. In het normale leven zal het ook vast en zeker zo werken. Ze weten niet hoe uitputtend al die nare gevoelens zijn. Na één huilbui, vallen mijn ogen dicht van vermoeidheid. Ze begrijpen niet hoe belangrijk het is dat ik nu mijn rust neem, dat ik niets forceer en dat ik mijn leven stapje voor stapje leer vorm te geven. Dat het belangrijk is dat ik eerst al die nare gevoelens ga voelen, dat ik er ja tegen ga zeggen. Want, tijdens het overleven zeg je er juist nee tegen. Dan stop je het weg. Dan verdoof je het bijvoorbeeld met alcohol, zoals ik jaren heb gedaan. ( Gelukkig doe ik dat nu niet meer. Ik ben in 2005 op eigen kracht afgekickt. De behoefte is er nog wel af en toe, maar dat is logisch met alles dat ik nu voel). Dan eet je het weg met chips, drop of chocola. Mijn obesitas is ook niet zomaar uit de lucht komen vallen. Door het nu allemaal te gaan voelen, kan het eruit. En dan pas kan ik helen en begint mijn leven.
Denk nu niet dat ik dit schrijf, omdat ik zo zielig ben. Zielig ben ik niet, verdrietig wel. En natuurlijk is het heel zwaar en is alle steun welkom en hard nodig. Waar het mij om gaat is dat ik mijzelf mijn stem wil teruggeven, door mijn ervaringen te vertellen, door hier niet meer over te zwijgen en alleen mee rond te lopen. Want, dat deed ik tijdens het overleven wel en dat maakt zo eenzaam. En anderen vinden misschien herkenning in mijn verhaal. Zelf ervaar ik herkening vinden bij een lotgenoot als helend. Weten dat ik niet de enige ben, hoe verdrietig dit ook is! Dat er mensen zijn die mij echt begrijpen, zonder dat ik het hoef uit leggen. Er is namelijk ook een grote groep mensen dat het niet begrijpt, of maar deels. Voor hen kan het vertellen van mijn verhaal misschien leerzaam zijn. Misschien begrijpen ze dan dat ik geen zeikerd ben, dat ik geen last heb van een slachtofferrol. Dat een misbruikverleden niet iets is dat je nu maar eens los moet laten. Dat je het niet weg moet stoppen en er gewoon niet meer aan denken. Dat het vaak vele jaren en meerdere therapieën nodig heeft, om het echt te kunnen verwerken.
Ik vertelde net hoe helend contact met lotgenoten is. Afgelopen maandag nog had ik heel veel steun aan de woorden van twee lotgenoten die ik ken via Twitter. Ik had de brief van mijn opa herschreven. Dit maal met alle feitelijke woorden erin. Op Twitter had ik mijn spanning hierover gedeeld. Eenmaal bij mijn psychologe op de bank, met de brief in mijn handen om voor te lezen, was het heel eng om te beginnen. Toen dacht ik aan deze twee vrouwen, aan wat ze hadden geschreven. Aan de herkenning, omdat zij uit eigen ervaring weten hoe moeilijk dit is. Aan hun woorden van steun. En toen vond ik de kracht in mezelf om te beginnen.
Het is niet fijn in niemandsland. Vaak voel ik me erg alleen en verloren. Dan wil ik mijn ervaringen delen, maar weet ik niet met wie. Gelukkig heb ik een hele goede hulpverleenster. Dat is van groot belang. Zij is gespecialiseerd in misbruik. Haar menselijke benadering maakt het makkelijk om haar te vertrouwen.
Ik weet dat ik me op de juiste weg bevind.
Soms vragen mensen wel eens of ik het allemaal nog volhoud. Dat vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden. Want, er is hier geen keuze. Ik bedoel, dood wil ik niet. Ik wil juist graag leren leven. Ik durf zelfs al een beetje te dromen over de toekomst. Dan zie ik mezelf werken als ervaringsdeskundige. En dat terwijl ik nog nooit heb gewerkt. Dat is ook een gevolg van mijn misbruikverleden. Als ik niet dood wil, dan is daar nog de weg terug naar overleven. Dat kan ik denk ik niet meer. Misschien dat het lukt met drank en drugs, maar dat lijkt me geen optie. En dat wil ik ook absoluut niet. Ik wil niet meer overleven!! Zodoende blijft er maar één mogelijkheid over. Doorgaan!
Onlangs las ik één of ander rapport over ervaringsdeskundigen in de hulpverlening meen ik me te herinneren. Daar stond een hele mooie zin in, waar ik nu graag mee wil afsluiten:
Helen doe je zelf, maar NIET ALLEEN…
M.A.
Monique Amber
BRON: moniqueamber1974.wordpress.com
Het overleven is gestopt. Mijn hele leven heb ik dat moeten doen. En nu ik traumatherapie heb, is het tot stilstand gekomen.
Maar, leven kan ik nog niet. Dit ben ik aan het leren. Zodoende bevind ik mij nu in een soort niemandsland.
Dit voelt vaak heel eenzaam en alleen. Want, ik zie andere mensen wel leven. Zij gaan naar buiten, naar hun werk, naar de winkels, noem maar op. En natuurlijk wil ik dat ook! Maar ik kan dat nog niet. En dat doet zo ongelooflijk veel pijn…
Het is heel verdrietig dat mijn leven nog zo door allerlei angsten wordt beheerst.
Maar goed, eerst moet ik leren voelen. Eerst moet ik alle gevoelens er laten zijn. Eerst moet ik uitleg krijgen, antwoorden krijgen en begrijpen. Mijn psychologe zei dit heel mooi:”Alles wat je voelt, geeft je een deel van jezelf terug. Eerst de pijnlijke stukken, maar straks ook steeds meer de goede dingen.”
Tot die tijd houd ik me vast aan de basisdingen. Mijn psychologe zei hierover:” De basisdingen zijn opstaan, eten, drinken, douchen. Ook al gaat dat misschien niet altijd makkelijk nu. Je weet wel hoe je jezelf in leven moet houden, kunt jezelf wel veilig houden. Echt de basis dus… Vertrouw er maar op dat je daarmee eerst rustig door kunt lopen. Over een poosje kun je weer grotere dingen overzien. Nu maar even alleen jezelf, dichtbij, klein en van daaruit weer verder. Dat is waar een mens begint.”
Ik heb mijn eigen eilandje op de bank, met een deken en een warme kruik.
Ik heb mijn dagboek, mijn mobiel met Facebook, Twitter en de mail. Ik heb tv, muziek en mooie boeken. Ik doe iedere dag mijn ademhaling oefenen. Want, dat helpt om contact te maken met mijn gevoel. Alles wat daarbij loskomt moet ik doorheen. Als ik te moe ben, ga ik slapen. Want, nu het overleven gestopt is, komt de vermoeidheid. Overleven kost namelijk ongelooflijk veel energie en is uitputtend.
En, als het lukt, pak ik de stofzuiger, stofdoek en/of ruim ik op. En als het niet lukt, dan laat ik de boel de boel ( zoals mijn lieve omaatje dat zei, wanneer ze naar de zee en het strand wilde). We draaien nu dus een minimaal huishouden.
Buitenstaanders denken wel eens, waar ben jij nou moe van? Je doet helemaal niks! Tja, zo ziet het er aan de buitenkant ook uit. Sommigen willen me dan aanmoedigen, door te zeggen dat ik me er tegen moet verzetten. Dat ik gewoon alles moet doen en dan krijg ik een goed gevoel, energie. In het normale leven zal het ook vast en zeker zo werken. Ze weten niet hoe uitputtend al die nare gevoelens zijn. Na één huilbui, vallen mijn ogen dicht van vermoeidheid. Ze begrijpen niet hoe belangrijk het is dat ik nu mijn rust neem, dat ik niets forceer en dat ik mijn leven stapje voor stapje leer vorm te geven. Dat het belangrijk is dat ik eerst al die nare gevoelens ga voelen, dat ik er ja tegen ga zeggen. Want, tijdens het overleven zeg je er juist nee tegen. Dan stop je het weg. Dan verdoof je het bijvoorbeeld met alcohol, zoals ik jaren heb gedaan. ( Gelukkig doe ik dat nu niet meer. Ik ben in 2005 op eigen kracht afgekickt. De behoefte is er nog wel af en toe, maar dat is logisch met alles dat ik nu voel). Dan eet je het weg met chips, drop of chocola. Mijn obesitas is ook niet zomaar uit de lucht komen vallen. Door het nu allemaal te gaan voelen, kan het eruit. En dan pas kan ik helen en begint mijn leven.
Denk nu niet dat ik dit schrijf, omdat ik zo zielig ben. Zielig ben ik niet, verdrietig wel. En natuurlijk is het heel zwaar en is alle steun welkom en hard nodig. Waar het mij om gaat is dat ik mijzelf mijn stem wil teruggeven, door mijn ervaringen te vertellen, door hier niet meer over te zwijgen en alleen mee rond te lopen. Want, dat deed ik tijdens het overleven wel en dat maakt zo eenzaam. En anderen vinden misschien herkenning in mijn verhaal. Zelf ervaar ik herkening vinden bij een lotgenoot als helend. Weten dat ik niet de enige ben, hoe verdrietig dit ook is! Dat er mensen zijn die mij echt begrijpen, zonder dat ik het hoef uit leggen. Er is namelijk ook een grote groep mensen dat het niet begrijpt, of maar deels. Voor hen kan het vertellen van mijn verhaal misschien leerzaam zijn. Misschien begrijpen ze dan dat ik geen zeikerd ben, dat ik geen last heb van een slachtofferrol. Dat een misbruikverleden niet iets is dat je nu maar eens los moet laten. Dat je het niet weg moet stoppen en er gewoon niet meer aan denken. Dat het vaak vele jaren en meerdere therapieën nodig heeft, om het echt te kunnen verwerken.
Ik vertelde net hoe helend contact met lotgenoten is. Afgelopen maandag nog had ik heel veel steun aan de woorden van twee lotgenoten die ik ken via Twitter. Ik had de brief van mijn opa herschreven. Dit maal met alle feitelijke woorden erin. Op Twitter had ik mijn spanning hierover gedeeld. Eenmaal bij mijn psychologe op de bank, met de brief in mijn handen om voor te lezen, was het heel eng om te beginnen. Toen dacht ik aan deze twee vrouwen, aan wat ze hadden geschreven. Aan de herkenning, omdat zij uit eigen ervaring weten hoe moeilijk dit is. Aan hun woorden van steun. En toen vond ik de kracht in mezelf om te beginnen.
Het is niet fijn in niemandsland. Vaak voel ik me erg alleen en verloren. Dan wil ik mijn ervaringen delen, maar weet ik niet met wie. Gelukkig heb ik een hele goede hulpverleenster. Dat is van groot belang. Zij is gespecialiseerd in misbruik. Haar menselijke benadering maakt het makkelijk om haar te vertrouwen.
Ik weet dat ik me op de juiste weg bevind.
Soms vragen mensen wel eens of ik het allemaal nog volhoud. Dat vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden. Want, er is hier geen keuze. Ik bedoel, dood wil ik niet. Ik wil juist graag leren leven. Ik durf zelfs al een beetje te dromen over de toekomst. Dan zie ik mezelf werken als ervaringsdeskundige. En dat terwijl ik nog nooit heb gewerkt. Dat is ook een gevolg van mijn misbruikverleden. Als ik niet dood wil, dan is daar nog de weg terug naar overleven. Dat kan ik denk ik niet meer. Misschien dat het lukt met drank en drugs, maar dat lijkt me geen optie. En dat wil ik ook absoluut niet. Ik wil niet meer overleven!! Zodoende blijft er maar één mogelijkheid over. Doorgaan!
Onlangs las ik één of ander rapport over ervaringsdeskundigen in de hulpverlening meen ik me te herinneren. Daar stond een hele mooie zin in, waar ik nu graag mee wil afsluiten:
Helen doe je zelf, maar NIET ALLEEN…
M.A.
Monique Amber
BRON: moniqueamber1974.wordpress.com